ตอนที่ 17 วันที่ไม่อยากแยกจาก — เริ่มมีความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด
วันที่นิทรรศการเริ่มขึ้นจริงๆ
มหาวิทยาลัยพลุกพล่านไปด้วยผู้คน
เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย และเสียงเพลงเบาๆ คลอไปกับอากาศร้อนที่ยังคงหลงเหลือจากปลายฤดูร้อน
ขวัญข้าวกับลมหนาวยืนอยู่ข้างกันที่บูธ
มองดูนักศึกษากับอาจารย์เดินผ่านไปมา
บ้างหยุดดูภาพวาดและหนังสือที่พวกเขาจัดเรียงอย่างตั้งใจ
"เหนื่อยไหม?" ลมหนาวเอ่ยถามเสียงเบา
เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยถามถึงความรู้สึกของเธอ ก่อนเรื่องของตัวเอง
ขวัญข้าวหันไปยิ้ม "ไม่เหนื่อยค่ะ สนุกดี"
ลมหนาวพยักหน้าช้าๆ เหมือนกำลังจดบันทึกคำตอบของเธอไว้ในใจ
เขามองมือของเธอที่แดงนิดๆ จากการขนของทั้งเช้า
นิ้วมือหยาบกร้านของเขายื่นมาแตะหลังมือเธอเบาๆ
ก่อนจะถอยกลับราวกับกลัวตัวเองบุ่มบ่ามเกินไป
ขวัญข้าวหัวเราะเบาๆ พลางยื่นมือออกไปเอง
"แค่นี้น่ะ ไม่เป็นไรค่ะ"
แววตาของลมหนาวอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
คล้ายเด็กชายคนหนึ่งที่เพิ่งได้รับการปลอบใจจากใครสักคนที่เขาไว้ใจ
ช่วงบ่ายคล้อย
คนเริ่มซา
อากาศเย็นลงอย่างรวดเร็ว
ขวัญข้าวรู้สึกได้ว่าลมหนาวแอบเหลือบมองเธอบ่อยขึ้น
โดยเฉพาะตอนที่มีหนุ่มๆ นักศึกษาคนอื่นแวะมาพูดคุยกับเธอที่บูธ
แววตาเขาไม่ใช่หึงหวงแบบโจ่งแจ้ง
แต่เป็นความห่วงใยลึกๆ
เหมือนคนที่กลัวว่าความอบอุ่นเพียงน้อยนิดที่มีอยู่ จะถูกช่วงชิงไปโดยไม่ทันตั้งตัว
เธอแกล้งคุยกับเพื่อนผู้ชายอีกบูธหนึ่งนานกว่าปกติ
แล้วหันกลับมาเห็นเขามองมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
แต่ปลายนิ้วขยับไปมาเหมือนพยายามระงับอะไรบางอย่าง
ขวัญข้าวหัวเราะในใจเบาๆ
เย็นวันนั้น หลังจากเก็บของเสร็จ
ขวัญข้าวคว้าเป้สะพายหลังขึ้นมาเองตามปกติ
แต่ลมหนาวแย่งไปจากมือเธอโดยไม่พูดอะไร
เขาสะพายเป้ใบเล็กของเธอไว้บนไหล่กว้างๆ ของเขาเอง
ขณะที่อีกมือหนึ่งถือของอื่นๆ อย่างเงียบๆ
"ของไม่หนักนะคะ ฉันถือเองก็ได้" เธอแย้งแบบขำๆ
ลมหนาวหันมามองเธอ
สายตานั้นไม่ใช่คำปฏิเสธ
ไม่ใช่การขอร้อง
มันเป็นคำสั่งเงียบๆ
ว่าเธอไม่ต้องแบกรับอะไรอีกแล้ว
ในวันที่เขายืนอยู่ข้างๆ
ขวัญข้าวหัวใจเต้นผิดจังหวะอย่างช่วยไม่ได้
เธอเดินเคียงข้างเขาใต้ฟ้าสีเทาอ่อนนั้น
ลมเย็นพัดโชยมาเบาๆ พาเอากลิ่นฝนแรกมาด้วย
วันนี้เป็นวันธรรมดา
ไม่มีดอกไม้ ไม่มีคำหวาน ไม่มีการสารภาพรัก
มีเพียงร่างสูงๆ ของเขา ที่เดินอยู่ข้างเธอในความเงียบ
สะพายกระเป๋าใบเล็กของเธอ
ถือของหนักๆ ทั้งหมดให้เธอ
เหมือนบอกเธอด้วยการกระทำว่า
‘อย่าเหนื่อยคนเดียวอีกเลย’
และขวัญข้าวก็รู้ดี
ว่าเธอเอง...ก็ไม่อยากแยกจากเขาไปไหนอีกแล้วเหมือนกัน
ฟากฟ้าก่อนค่ำวันนั้น
อ่อนหวานกว่าทุกวัน
ทั้งสองเดินเคียงข้างกันเงียบๆ
ในวันที่ไม่มีคำพูดใดจำเป็นอีกแล้ว
เพราะแค่การอยู่ข้างกันอย่างเงียบงัน
มันก็เพียงพอแล้วสำหรับหัวใจทั้งสองดวง
(จบตอนที่ 17)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
