Blockdit Logo
Blockdit Logo (Mobile)
สำรวจ
ลงทุน
คำถาม
เข้าสู่ระบบ
มีบัญชีอยู่แล้ว?
เข้าสู่ระบบ
หรือ
ลงทะเบียน
ปลายดาวอินฟินิตี้
•
ติดตาม
เมื่อวาน เวลา 14:59 • นิยาย เรื่องสั้น
ตอนที่ 18 เพียงเพราะเธออยู่ตรงนี้ — เหตุการณ์เล็กๆ ที่ทำให้ลมหนาวรู้ตัวว่ากลัวเสียเธอไป
วันสุดท้ายของนิทรรศการ
ขวัญข้าวยืนอยู่ตรงบูธประจำตำแหน่งที่เธอคุ้นเคย
แสงแดดยามสายส่องกระทบกระจกบานใหญ่
จนเกิดเงาพาดทับบนพื้นข้างตัวเธอ
ลมหนาวยืนอยู่อีกฟากของบูธ
สายตาเฝ้ามองเธออย่างเงียบงัน
วันนี้ขวัญข้าวสดใสเป็นพิเศษ
เธอยิ้มง่าย หัวเราะเสียงใสกับเพื่อนๆ ที่มาร่วมงาน
เขาเห็นเธอเป็นศูนย์กลางของทุกบทสนทนา
เหมือนแสงเล็กๆ ที่อบอุ่นหัวใจทุกคนที่เข้าใกล้
ลมหนาวรู้ดีว่าเธอไม่เคยเป็นของเขา
เขาไม่มีสิทธิ์หวง ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง
แต่หัวใจของเขา
กลับกำแน่นอย่างไม่รู้ตัว
สายลมแผ่วเบาพัดผ่าน
ทำให้กระดาษใบหนึ่งปลิวตกจากโต๊ะบูธ
ขวัญข้าวรีบก้าวไปเก็บ
ไม่ทันเห็นว่ามีจักรยานคันหนึ่งแล่นมาเร็วจากทางด้านหลัง
"ขวัญข้าว!" ลมหนาวเรียกชื่อเธอออกมาด้วยเสียงที่ดังที่สุดเท่าที่เขาเคยเปล่ง
ขาเขาก้าวฉับๆ เข้าไปคว้าแขนเธอไว้ในเสี้ยววินาที
รั้งตัวเธอกลับเข้ามาในอ้อมแขน ก่อนที่จักรยานคันนั้นจะเฉี่ยวไปอย่างหวุดหวิด
เธอตกใจ เงยหน้ามองเขา
ลมหายใจของเขากระชั้นถี่
ใบหน้าที่เคยนิ่งสงบมีร่องรอยของความตกใจชัดเจน
มือของเขากระชับต้นแขนเธอแน่นจนน่าเจ็บ
แต่ขวัญข้าวไม่ได้สะบัดหนี
เธอยืนอยู่อย่างนั้น...ในอ้อมกอดหลวมๆ ของเขา
ที่ไม่มีคำพูดใดเอ่ยออกมา
เวลาผ่านไปนานหลายนาที
ก่อนที่ลมหนาวจะค่อยๆ ปล่อยมือจากเธอ
ขวัญข้าวยังคงเงยหน้ามองเขาอยู่
เห็นบางอย่างในดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น — ความกลัวอย่างเปิดเผย
ไม่ใช่กลัวจักรยาน
ไม่ใช่กลัวอุบัติเหตุ
แต่เป็นความกลัวที่จะเสียเธอไป
อย่างที่เขาไม่เคยรู้ตัวมาก่อนว่าตัวเอง...กลัวมากขนาดนี้
บ่ายวันนั้น
เขาเงียบกว่าทุกวัน
แต่ไม่ใช่ความเงียบแบบเดิม
มันเป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความรู้สึก
เหมือนคนที่กำลังใช้เวลาเงียบๆ บอกลาบางอย่างในหัวใจตัวเอง
ขวัญข้าวไม่ได้ถามอะไร
เธอเพียงแค่เดินเคียงข้างเขาเหมือนทุกวัน
ในจังหวะที่คนรอบข้างจอแจ
ลมหนาวเอื้อมมือมาจับข้อมือเล็กๆ ของเธอเบาๆ
ไม่ใช่การจับเพื่อรั้งไว้
ไม่ใช่การจับเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
แต่เป็นการจับ...เพื่อให้แน่ใจว่าเธอยังอยู่ตรงนี้
และเธอ...ก็จับมือเขาตอบเบาๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ
เพียงเพราะเธอยังอยู่ตรงนี้
เขาจึงยังหายใจได้อย่างสงบ
เพียงเพราะเธออยู่ตรงนี้
โลกที่เคยว่างเปล่าของเขาจึงไม่เดียวดายเกินไป
ลมหนาวรู้แล้ว
ไม่ใช่ว่าเขาไม่กล้ารัก
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากรัก
แต่เขากลัวเหลือเกินว่า...ถ้าเธอเดินจากไป
เขาจะไม่มีวันหาเธอเจออีกเลย
และความกลัวนั้น
ก็กำลังทำให้เขาอยากก้าวเข้าไปหาเธอให้เร็วที่สุด
แม้หัวใจจะยังสั่นกลัวอยู่ก็ตาม
(จบตอนที่ 18)
ปรัชญา
นิยาย
ชีวิต
บันทึก
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
ในสายลมมีเสียงเธอ
โฆษณา
ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
© 2025 Blockdit
เกี่ยวกับ
ช่วยเหลือ
คำถามที่พบบ่อย
นโยบายการโฆษณาและบูสต์โพสต์
นโยบายความเป็นส่วนตัว
แนวทางการใช้แบรนด์ Blockdit
Blockdit เพื่อธุรกิจ
ไทย