ตอนที่ 22 ในสายลมมีเสียงเธอ — อ้อมกอดแรก และสัญญาแห่งวันใหม่
วันรุ่งขึ้น หลังจากงานนิทรรศการผ่านไป
ขวัญข้าวกับลมหนาวยังคงอยู่ที่ห้องจัดแสดง
ช่วยกันเก็บข้าวของเล็กๆ น้อยๆ ที่ค้างอยู่
บรรยากาศเงียบสงบจนเหมือนโลกภายนอกหายไป
มีเพียงเสียงขยับของกล่อง และเสียงสายลมแผ่วๆ ที่ลอดหน้าต่างเข้ามา
"เดี๋ยวฉันขนของพวกนี้ไปเอง" ลมหนาวเอ่ยขึ้น หลังจากเห็นขวัญข้าวพยายามยกกล่องที่ดูหนักเกินตัว
ขวัญข้าวยิ้มบางๆ
เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่คนพูดมาก
แต่ทุกคำพูดของเขา...เต็มไปด้วยความห่วงใยเสมอ
"อืม...งั้นฉันเก็บรูปภาพพวกนี้ละกัน" เธอตอบเบาๆ
ขณะที่เธอก้มหน้าจัดเรียงรูป
เงาของใครบางคนก็ทอดทับลงมา
ขวัญข้าวเงยหน้าขึ้น
พบลมหนาวยืนอยู่ใกล้ๆ
สายตาเขาอ่อนลงกว่าที่เคย
เต็มไปด้วยบางอย่างที่ไม่ต้องการคำอธิบาย
"ขวัญข้าว" เขาเรียกชื่อเธอเบาๆ
เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยชื่อเธอชัดเจนขนาดนี้
ขวัญข้าวยิ้ม — หัวใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมา
เธอวางรูปในมือลง แล้วเงยหน้ามองเขาเต็มตา
"อืม?" เธอขานรับเบาๆ
ลมหนาวไม่พูดอะไรอีก
แต่ก้าวเข้ามาใกล้เธอ
ยื่นมือออกมาอย่างเก้ากึ่งลังเล
ขวัญข้าวยื่นมือไปหาทันที
โดยไม่ต้องคิดเลยแม้แต่นิดเดียว
นิ้วมือของพวกเขาสอดประสานกันอย่างง่ายดาย
ราวกับมันเคยอยู่ด้วยกันแบบนี้มาตลอด
เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด
เบาๆ
นุ่มนวล
เหมือนสายลมต้นฤดูฝนที่โอบกอดโลกด้วยความอ่อนโยนที่สุด
ขวัญข้าวหลับตาลง
ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองชัดเจนในอก
และในความเงียบนั้น...
เธอก็ได้ยินเสียงของเขา
ไม่ใช่เสียงจากริมฝีปาก
แต่เป็นเสียงจากหัวใจ
"ฉันรักเธอ"
"ขอบคุณที่ทำให้โลกของฉันไม่เงียบเหงาอีกต่อไป"
ลมหนาว
น้ำตาเอ่อคลอที่ขอบตาเธอ
แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเศร้า
เป็นน้ำตาของความสุขที่เอ่อล้นเกินกว่าคำพูดใดๆ
"ฉันอยู่ตรงนี้นะ" ขวัญข้าวกระซิบแผ่วเบา
ซุกตัวในอ้อมแขนที่แสนอบอุ่นนั้น
สายลมยามเย็นพัดผ่านประตูห้องแง้มๆ
นำกลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้ริมทาง
และเสียงหัวเราะเบาๆ ของขวัญข้าวลอยไปทั่วห้อง
ในสายลมนั้น...
มีเสียงของเธอ
เสียงของหัวใจที่เรียกหากันมานาน
และในที่สุด
สองหัวใจนั้นก็ได้พบกัน
ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
นอกจาก...การเดินเคียงข้างกันไปเรื่อยๆ
ในทุกวันใหม่ที่กำลังรออยู่
-จบบริบูรณ์-
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
