เมื่อวาน เวลา 15:19 • นิยาย เรื่องสั้น

ตอนที่ 21 สายลมที่พัดพาใจ — บทสรุปของความรู้สึกที่เก็บไว้นาน

หลังจากนิทรรศการปิดลงในเย็นวันนั้น
แขกเหรื่อค่อยๆ ทยอยกลับ
เหลือเพียงเจ้าหน้าที่ไม่กี่คนที่เก็บของกันเงียบๆ
ขวัญข้าวนั่งอยู่ตรงขั้นบันไดหน้าห้องจัดแสดง
มีสมุดสเกตช์ที่ลมหนาววาดให้วางอยู่บนตัก
เธอลูบปกสมุดเบาๆ
รอยยิ้มอ่อนโยนแตะอยู่ที่มุมปาก
รู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองกำลังปลิวล่องลอยไปกับสายลมบางๆ ยามเย็น
"เหนื่อยไหม" เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างตัว
เธอเงยหน้าขึ้น
เจอลมหนาวที่ยืนถือขวดน้ำสองขวดในมือ
ยื่นขวดหนึ่งมาให้เธอเงียบๆ
ขวัญข้าวรับมา
หัวเราะเบาๆ
"นิดหน่อย...แต่มีความสุข" เธอตอบ
ลมหนาวนั่งลงข้างๆ
ไม่พูดอะไรอีก
เพียงแค่นั่งอยู่ด้วยกันในความเงียบที่ไม่อึดอัดเหมือนเมื่อก่อน
บรรยากาศรอบตัวนิ่งสงบ
มีเพียงเสียงสายลมพัดผ่านต้นไม้ไหวเบาๆ
ขวัญข้าวลอบมองหน้าเขา
เส้นผมสีเข้มสะบัดนิดๆ ตามแรงลม
และจู่ๆ เธอก็พูดขึ้น
"ตอนที่ฉันวาดความฝันในนิทรรศการนี้..." เธอว่า "...ฉันเขียนไว้ว่า อยากมีใครสักคนที่มองเห็นฉัน...โดยที่ไม่ต้องพูดอะไรมาก"
ลมหนาวหันมามองเธอเงียบๆ
แววตานิ่งลึก
"แล้วเธอล่ะ" ขวัญข้าวถามต่อ "ในความฝันของเธอ เขียนว่าอะไร"
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง
เหมือนกำลังชั่งใจ
ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบสมุดสเกตช์จากตักเธอ
เปิดไปยังหน้าหลังสุด
ซึ่งเธอยังไม่ทันได้เปิดดู
ในหน้านั้น
เป็นตัวหนังสือเขียนด้วยลายมือแข็งๆ แต่ตั้งใจ
"อยากมีใครสักคนที่ทำให้โลกของฉันไม่เงียบเกินไป"
"และไม่เร่งเร้าหรือผลักไส"
"แค่ยืนอยู่ข้างๆ กัน...แค่นั้นก็พอแล้ว"
ลมหนาว
ขวัญข้าวอ่านแล้วก็เงียบไปนาน
น้ำตาไหลลงมาเงียบๆ โดยไม่รู้ตัว
ไม่ใช่เพราะเศร้า
แต่เป็นเพราะหัวใจเต็มจนเอ่อล้นออกมา
ลมหนาวขยับตัวนิดหนึ่ง
มือของเขาแตะลงบนหลังมือของเธอเบาๆ
ไม่ต้องพูดว่า "รัก"
ไม่ต้องสัญญาอะไรยิ่งใหญ่
แค่การแตะมือที่เบาบางนั้น
ก็เพียงพอจะบอกว่าหัวใจของเขาอยู่ตรงนี้
อยู่กับเธอ
อยู่ในทุกสายลมที่พัดผ่านชีวิตต่อจากนี้ไป
ขวัญข้าวยิ้มทั้งน้ำตา
และค่อยๆ เอนศีรษะลงพิงไหล่เขา
ไม่มีพิธีรีตอง
ไม่มีความกลัวอะไรอีกแล้ว
ลมหนาวปล่อยให้เธอพิงอยู่แบบนั้น
ยกมือขึ้นแตะศีรษะเธอเบาๆ เหมือนการบอกว่า
"ฉันอยู่ตรงนี้"
"และฉันจะไม่ไปไหน"
เย็นวันนั้น
สายลมเย็นๆ พัดผ่านท้องฟ้าสีส้มอ่อน
สองเงาร่างนั่งพิงกันเงียบๆ บนบันไดหน้าห้องจัดแสดง
เหมือนโลกทั้งใบเหลือเพียงพวกเขาเท่านั้น
เหมือนใจสองดวง
ในที่สุดก็พัดมาพบกัน
ตามเส้นทางของสายลมอ่อนๆ ที่คอยประคองไม่ให้หลงทาง
เส้นทางที่นำพวกเขามาจนถึงตรงนี้
ด้วยความรักที่ไม่ต้องการคำพูดใดๆ เลย
(จบตอนที่ 21)

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา