[หลงไปในประวัติศาสตร์ by หมอเอ้ว ชัชพล] ความตายของสาวเรืองแสง 1. ณ.สุสาน Rosedale มลรัฐนิวเจอร์ซีย์ ปีค.ศ.1928

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

หลงไปในประวัติศาสตร์ by หมอเอ้ว ชัชพล

•

8 ต.ค. 2019 เวลา 14:08 • ประวัติศาสตร์

ความตายของสาวเรืองแสง

กระดูกขากรรไกของหญิงสาวที่เสียชีวิต

ณ.สุสาน Rosedale มลรัฐนิวเจอร์ซีย์ ปีค.ศ.1928

ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้าไปในสุสาน

จากนั้นพวกเขาแยกย้ายไปคนละทาง

แต่ละคนเดินไล่อ่านชื่อบนหลุมศพไปเรื่อยๆ

ในที่สุดพวกเขาก็พบป้ายชื่อที่พวกเขาตามหาอยู่

Amelia Maggia เสียชีวิตลงในขณะที่มีอายุเพียงแค่ 24 ปีในใบมรณะบัตรระบุไว้ว่าเธอเสียชีวิตด้วยโรคซิฟิลิส

แต่คนกลุ่มนี้ไม่เชื่อว่าสิ่งที่ระบุไว้ในในมรณะบัตรจะเป็นเรื่องจริง

พวกเขาจึงมาขุดศพเธอกันในวันนี้

เมื่อโลงศพถูกยกขึ้นมาจากใต้ดินและฝาโลงที่ปิดไว้กว่า 5 ปีถูกเปิดออก

พวกเขาก็เห็นศพและบางส่วนของโลงไม้เรืองแสงออกมาพวกเขารู้ทันทีว่าสิ่งที่พวกเขาเห็นคืออะไร

พวกเขารู้ทันทีว่า อะมีเลีย หรือที่เพื่อนๆรู้จักในชื่อมอลลี่ ไม่ได้เสียชีวิตจากโรคซิฟิลิส

แต่เป็นสารเรืองแสงนั้นต่างหากที่คร่าชีวิตของอะมีเลียและหญิงสาวอีกหลายคน

โรงงาน USRC หรือ United States Radium company ก่อตั้งขึ้นหลังจากที่อเมริกาประกาศเข้าร่วมสงครามโลกครั้งที่ 1ได้ไม่นาน

ปัญหาหนึ่งที่ทหารชาวอเมริกันต้องเผชิญระหว่างการรบคือ พวกเขาไม่สามาถมองเห็นหน้าปัดนาฬิกาในยามค่ำคืนได้ชัด

กลยุทธ์ในการรบหลายครั้งจำเป็นจะต้องมีการนัดหมายเวลาที่แม่นยำจึงจะปฏิบัติการได้สำเร็จ

ดังนั้นความสามารถในการมองเห็นนาฬิกาข้อมูลจึงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แต่เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการรบ

ครั้นจะเปิดไฟเพื่อส่องดูนาฬิกา ก็อาจจะโดนส่องยิงจากข้าศึกที่รู้ตำแหน่งจากไฟฉายได้

ย้อนเวลากลับไปไม่กี่ปีก่อนหน้า นักวิจัยชาวอเมริกันเพิ่งจะค้นพบว่า แร่เรเดียมเมื่อผสมกับสีและโลหะบางชนิด

จะให้ของเหลวที่สามารถเรืองแสงได้

เมื่อนำของเหลวนี้ไปทาอะไรก็ตาม สิ่งนั้นจะเรืองแสงทำให้เห็นได้ชัดในที่มืด

บริษัท USRC มองเห็นโอกาสทางธุรกิจที่เกิดขึ้นในช่วงสงครามนี้ จึงนำสารเคมีนี้ไปทาบนหน้าปัดนาฬิกา

ด้วยความที่หน้าปัดนาฬิกามีขนาดเล็ก

มือที่มีขนาดเล็กจึงเหมาะสำหรับงานมากกว่า

หญิงสาววัยรุ่นซึ่งมีมือเล็กจำนวนมากจึงยินดีสมัครไปทำงานที่บริษัท USRC

นอกเหนือจากรายได้ที่ดีกว่าทำงานโรงงานอื่นๆประมาณ 3 เท่าแล้ว งานที่พวกเธอทำยังเหมือนได้มีส่วนร่วมในการช่วยทหารอเมริกันทำสงคราม

และที่สำคัญคือ พวกเธอจะได้ทำงานกับแร่เรเดียมที่เป็นของหายาก

และมีมูลค่าสูงที่สุดในโลก(ขณะนั้น)

เทคนิคในการทาสีที่โรงงานแนะนำเพื่อให้ได้ลายเส้นที่บางและคม คือ

หลังจากที่จุ่มพู่กันลงไปในสารเคมีผสมเรเดียมแล้ว ให้นำพู่กันนั้นมาทำให้ปลายแหลม ด้วยการ “เม้มปลายพู่กันด้วยริมฝีปาก"

แร่เรเดียมเป็นสินค้าราคาแพง ที่มีแต่คนรวยเท่านั้นที่จะเข้าถึง

ความรู้ในยุคนั้นเชื่อกันว่า การได้รับแร่เรเดียมในปริมาณน้อยๆจะดีกับสุขภาพ ถึงขั้นที่ว่า เรเดียมกลายเป็นคำสำคัญสำหรับการตลาดระดับพรีเมี่ยม

น้ำดื่มผสมเรเดียมคือน้ำดื่มสุขภาพราคาสูง

เครื่องสำอางค์ที่ผสมเรเดียมเป็นเครื่องสำอางค์ราคาแพง

ชื่อของเรเดียมถูกนำไปแปะสินค้าต่างๆมากมาย ไม่ว่าจะเป็น เนยผสมแร่เรเดียม ยาสีฟันผสมเรเดียม รวมไปถึง บ่อแช่ตัวผสมเรเดียมก็สามารถพบได้ในสปาไฮโซบางแห่ง

ภายในโรงงานมีฝุ่นของสารเคมีที่มีกัมมันตภาพรังสี ลอยฟุ้งไปทั่ว

ฝุ่นเหล่านี้จึงลอยไปติดส่วนต่างๆของร่างกาย

ตั้งแต่ผมบนศีรษะ แขนขา เสื้อผ้า และยังเข้าลึกไปจนถึงชุดชั้นในได้

แต่การปนเปื้อนฝุ่นที่มีสารกัมมันตรังสี กลับกลายเป็นสิ่งที่ต้องการเพราะเมื่อพวกเธอเดินกลับบ้านหลังเลิกงานในยามค่ำคืน ร่างกายของพวกเธอจะเรืองแสงสวยงาม

หญิงสาวบางคนแอบทาสารเคมีนี้ที่ฟัน เพื่อให้รอยยิ้มของเธอสว่างขึ้นในความมืด หญิงสาวหลายคนถือโอกาสใส่ชุดราตรีสวยๆ มาทำงานเพื่อให้ฝุ่นเหล่านี้เกาะติดตามเสื้อผ้า เมื่อถึงเวลาที่เธอใส่ชุดสวยนี้ไปออกเดท หรือไปเต้นรำ ชุดเหล่านี้ก็จะเรืองแสงสวยงามไม่ต่างจากเจ้าหญิงในเทพนิยาย

แรกทีเดียวมีหญิงสาวหลายคนกังวลถึงความปลอดภัยของการอมปลายพู่กันที่มีสารเคมีผสมเรเดียม แต่ผู้จัดการโรงงานก็ยืนยันว่า สิ่งนี้ไม่เป็นอันตราย อย่าได้กลัวอะไรไปเลย

แต่ที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้คือ ทุกงานวิจัยที่พบว่า แร่เรเดียมจำนวนน้อยดีต่อสุขภาพ ล้วนมาจากบริษัทที่ทำธุรกิจเกี่ยวข้องกับการขายแร่เรเดียมเกือบทั้งหมด

เบื้องหลังแล้ว ทางบริษัทรู้ดีว่า สารเคมีผสมเรเดียมนี้ ไม่ได้ปลอดภัยอย่างที่พวกเขาบอกกับคนงาน

นักวิทยาศาสตร์ของบริษัท พยายามหลายครั้งที่จะเตือนผู้บริหารว่า การนำปลายพู่กันไปแตะที่ปากเช่นนี้ อาจจะมีอันตรายต่อร่างกายได้

แต่ผู้บริหารก็ไม่ใส่ใจคำเตือนเหล่านั้น เพราะวิธีการใช้ริมฝีปากแต่งปลายพู่กันให้เรียวเล็กนั้นเป็นวิธีการที่ถูกและประหยัดเรเดียมมากที่สุด

มอลลี่เป็นหญิงสาวคนแรกที่เสียชีวิต

มอลลี่เริ่มทำงานที่โรงงานเมื่อเธอมีอายุได้ 19 ปี

ในวันที่เธอเสียชีวิตนั้น เป็นเวลาห้าปีหลังจากเธอได้เริ่มงานที่โรงงาน

แรกทีเดียว มอลลี่ คิดว่าอาการปวดฟันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรมาก

แต่หลังจากหมอฟันถอนฟันซี่แรกทิ้งไป

อาการก็ไม่ได้หยุดแค่นั้นแต่ลามไปยังฟันซี่ถัดไปและซี่ถัดไป

หมอที่รักษา ก็ไม่รู้ว่ามอลลี่ป่วยเป็นโรคอะไร

อาการดูเหมือนภาวะติดเชื้อในช่องปากอะไรสักอย่างแต่รักษายังไง โรคก็ยังลามไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว

หมอต้องถอนฟันออกไปซี่แล้วซี่เล่า

แต่เหมือนจะไม่ช่วยชะลอการลุกลามของโรคได้เลย

ยิ่งไปกว่านั้นบาดแผลที่เกิดจากการถอนฟันซึ่งควรจะหายไปเองก็ไม่ยอมหาย แต่กลับลุกลามใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ

ต่อมาแผลนั้นเกิดเป็นหนองลุกลามเข้าไปในกระดูกขากรรไกร

แล้วอาการก็เริ่มกระจายไปนอกช่องปาก

มอลลี่เริ่มมีอาการปวดแขนขา

หมอที่รักษาก็แน่ใจว่าอะไรเป็นสาเหตุ

แต่ก็ให้การวินิจฉัยว่าเธอป่วยเป็นโรคข้ออักเสบและทดลองรักษาด้วยยาแอสไพริน

ในช่วงเวลานั้นฟันของเธอหักจนเกือบจะหมดปากแล้ว

หนองในกระดูกขากรรไกรลุกลามไปทั่วกระดูกขากรรไกรบนและล่าง

มีครั้งหนึ่งขณะที่หมอคลำช่องปากเพื่อประเมินว่าโรคลุกลามไปถึงบริเวณไหนแล้วบ้างกระดูกขากรรไกรบนก็หักคามือหมอออกมา

ไม่กี่วันถัดมากระดูกขากรรไกรล่างก็หักออกมาเช่นกัน

วันหนึ่งในอีกไม่กี่เดือนถัดมา

โดยไม่มีเหตุนำมาก่อน เลือดปริมาณมากก็ไหลพรั่งพรูออกมาจากปากของมอลลี่

เลือดที่ออกมามีจำนวนมากและเร็วเกินกว่าหมอและพยาบาลจะห้ามเลือดได้ทัน

มอลลี่จึงเสียชีวิตลงในวันที่ 12 กันยายน ค.ศ 1922 หลังจากที่ป่วยเรื้อรังมากว่าสองปี

ในมรณะบัตร แพทย์ความเห็นไว้ว่ามอลลี่เสียชีวิตจากโรคซิฟิลิส ....

มอลลี่ เป็นแค่ผู้ป่วยรายแรกเท่านั้น ไม่นานหลังจากมอลลี่เริ่มป่วย เฮเลน, ไอรีน, แคทเธอรีน, เฮเซล และอื่นๆอีกหลายคน ก็เริ่มป่วยตามๆกันมา

หลังจากนั้นไม่นานการพยายามฟ้องร้องบริษัทก็เริ่มต้นขึ้น

ช่วงเวลาที่เกิดเหตุการณ์เหล่านี้ขึ้น

ในอเมริกาไม่มีใครรู้จักสิ่งที่เรียกว่า กฎหมายคุ้มครองแรงงาน

ดังนั้นแม้ว่ารัฐจะรู้ว่างานนั้นอันตราย แต่รัฐก็ไม่มีอำนาจที่ไปสั่งห้ามหรือเอาผิดกับโรงงานได้

ทางบริษัท USRC ก็หาทางปฏิเสธและเลี่ยงความรับผิดชอบอยู่หลายปี

มีการใช้วิธีหลากหลายเพื่อเลี่ยงไม่ให้มีการฟ้องร้องเกิดขึ้น เช่น

ให้เงินกับหมอเพื่อให้หมอลงการวินิจฉัยว่าหญิงสาวเหล่านี้ป่วยเป็นโรคต่างๆ โดยเฉพาะโรคติดเชื้อทางเพศสัมพันธ์ อย่างซิฟิลิส

เพราะโรคเหล่านี้มีภาพลักษณ์ที่ไม่ดี

เมื่อสื่อและประชาชนได้ฟังว่าหญิงสาวเสียชีวิตจากซิฟิลิส

สังคมก็จะตัดสินไปว่าหญิงสาวเหล่านี้ไม่น่าเห็นใจ

มีการใช้เงินและเส้นสาย เพื่อหาทางเลื่อนคดี

มีการจ้างพยานผู้เชี่ยวชาญให้เดินทางไปที่อื่นเป็นเวลาหลายๆเดือน โดยหวังว่าจะให้เหยื่อเสียชีวิตไปก่อนที่กระบวนไต่สวนจะเริ่มขึ้น

มีการซื้อหรือขู่ทนายเพื่อไม่ให้รับว่าความให้กับเหยื่อเหล่านี้

มีการปลอมแปลงรายงานของแพทย์

ในฝั่งของผู้เสียหาย วิธีการหนึ่งจะต่อสู้ได้

คือหาหลักฐานว่า อาการป่วยที่เกิดขึ้นนั้นมีต้นเหตุมาจากแร่เรเดียม

การไปขุดหลุมศพ มอลลี่ เพื่อมาชันสูตรจึงเป็นสิ่งจำเป็น

กระดูกของมอลลี่ถูกนำไปปั่นเป็นผงเพื่อตรวจหาสารกัมมันตรังสี

และสิ่งที่พบจากการตรวจคือ

ในกระดูกเกือบทุกส่วนของร่างกายมีสารกัมมันตรังสีปนเปื้อนอยู่ในปริมาณที่สูงกว่าปกติ

มอลลี่ ไม่ได้เสียชีวิตจากโรคซิฟิลิส แต่เสียชีวิตจากรังสี

เมื่อไม่สามารถยื้อคดีได้อีกต่อไป

บริษัท USRC ก็ตัดสินใจที่จะเจรจาให้มีการยอมความและจ่ายค่าชดใช้เพื่อไม่ต้องไปต่อสู้กันในชั้นศาล สุดท้ายบริษัท USRC ก็ต้องปิดตัวลงในปี 1941 เนื่องจากไม่สามารถหาคนงานที่กล้ามาทำงานให้กับโรงงานได้เพียงพอ

แม้ว่าเหตุการณ์นี้จะผ่านมาแล้วเป็นร้อยปี

แต่เพราะแร่เรเดียมมีค่าครึ่งชีวิตยาวประมาณ 1,600 ปี

ทุกวันนี้ศพของหญิงชาวอเมริกันจำนวนมากจึงนอนเรืองแสงอยู่ใต้ดินโดยไม่มีใครรู้

และศพของหญิงสาวเหล่านี้จะยังคงเรืองแสงต่อไปอีกนานนับพันๆปี

เนื้อหา นำมาเล่าย่อๆจากหนังสือสองเล่มคือ

The Poisoner's Handbook โดย Deborah Blum

The Radium Girls โดย Kate Moore ครับ