ตอน 5 วันแรกที่ไปเรียน เพื่อนว่าไง ครูว่าไง ผ.อ ว่าไง
วันนี้วันศุกร์ เราเรียนบ่าย จึงไปถึงวิลัยประมาณเที่ยงกว่า ๆ พบว่าที่วิลัยนั้นเขากำลังจัดงานอะไรไม่รู้เต็มไปหมดเลย (หยุดมา1อาทิตย์เต็มโดยที่ไม่ได้ติดต่อข่าวสารกะใครใด ๆ เลยอะนะ) ยุ่งกันทั้งแผนกที่ข้าพเจ้าเรียนอยู่
ข้าพเจ้ากับเฝือกชมพูน่ารัก
เปิดประตูเข้าไปป๊าบแรก คุณครูต่างพากันตกอกตกใจ และถามคำถามเดียวกัน
ขาเป็นไงบ้าง
อ่อ....ปืนมันงอกออกมาแล้วครับ (ก็ไม่ได้พูดงั้นไปจริงๆนะ)
ก็ตอบไปตามภาษาไทย แต่บางทีใครที่เดินมาเห็นก็จะถามคำถามเดียวกัน
ขาเป็นไงๆๆๆๆ นี่มึงเป็นหุ่นยนต์ที่ได้รับคำสั่งจากฐานแม่หรืออย่างไรกัน
แรก ๆ ก็ตอบสนุก หลัง ๆ มาก็ขี้เกียจนะเว้ยยยย
แต่เหมือนครูบางคนจะหัวเราะชอบใจที่เห็นสภาพผมแบบนี้
ครับ....
ตัดมา ซีนของเพื่อน
บางคนก็จะ over acting หน่อย ๆ เมื่อเห็นขาผม (ทั้งที่รู้มาก่อนอยู่แล้ว) บางคนก็อาจจะทำหน้านิ่ง ๆ แต่ก็ถามอาการ วิธีรักษา ตอนนี้เป็นไง ตอนนั้นละ
เพื่อน 01 : เห้ยไปหาหมอมาว่าไงวะ
ก็ ใส่เฝือก 1 เดือน
อ้อ แล้วหมอทำไงบ้างอะตอนรักษาครั้งแรก
ก็..เอาถุงน่องมาใส่ขาก่อน แล้วเอาเฝือกมาโปะ จากนั้นก็เอาผ้ามาพันอีกที (เอกชนค่อนข้างแพงจึงรักษาได้ดูหรูกว่ารัฐอะนะ)
อ้อ แล้ว ตอนอาบน้ำละ ขี้ละ แปรงฟันอะ นอนอะ เดินอะ ขึ้นบันไดอะ คลาน นั่ง เล่น นู้นนี้นู้นนั้น
จะถามเยอะไปแล้วเว้ยยยยยยย!!! ขอดึงคำเดิมมาใช้ละกัน แรก ๆ
ก็ตอบสนุกอยู่หรอก หลัง ๆ ชักจะนอยด์ละนะ
แต่มันก็ดีเหมือนกัน มันทำให้ผมนึกถึงคำพูดของพ่อตอนนั้น
แล้วมึงตัวคนเดียวซะที่ไหน
มันทำให้ผมรู้ว่า ยังมีคนที่เป็นห่วงผมอยู่บ้าง
แม้กระทั่งอาจารย์คนหนึ่งที่เคยเรียนด้วยแต่ไม่ค่อยสนิท เรียกว่าแถบไม่รู้จักกันก็ได้ ด้วยสไตล์แกที่ค่อนข้างจะอินดี้แปลกจึงเข้าหายากค่อนข้างมาก
ด้วยกระมัง
แต่ในวันนี้ที่ผมขาป่วย อาจารย์คนนั้นก็ปริปากถามไถ่ สารทุกข์สุขดิบ พร้อมอวยพรให้หายไวๆ
มันก็.......ดีเหมือนกันนะ.....
แล้วเวลาประมาณบ่ายโมงผมซึ่งต้องเดินด้วยไม้ค้ำไปตามทางถนน
เนื่องจากเรียนอยู่วิลัยอาชีวะ ในการเปลี่ยนคาบเรียนทุกคาบก็ต้องเดินไปตึกนู้น ตึกนั้น ตึกนี้ เปลี่ยนตึกเรียนไปเรื่อย ๆ จึงต้องเดินไปมาบ่อยอย่างโคตร ๆ แล้วก็เผอิญเดินไปสบตากับ ผ.อ เกิดการปิ๊งกันขึ้นมา (ไม่ใช่!!!) ผ.อ ใช้สายตาดุลพินิจถึงอณูของไม้ที่ผมใช้แล้วไล่ระดับสายตามายังขาขวาของผมที่
โบกปูนไว้อยู่ เพ่งพินิจพิเคราะห์อย่างจริงจัง แล้วก็เดินจากไป...
เอ๊า!!! นึกว่าจะถามอะไรซักหน่อย
ปล . วันนี้เป็นวันที่8ที่ใส่เฝือก บอกตามตรงว่า อาการคือไม่เจ็บอะไรเลย จึง
ใช้วิธีเดินแบบคนรำคาญไม้ค้ำโดยเอนน้ำหนักเท้าที่เจ็บลงมาทางซ้ายแล้ว
ค่อย ๆ กระเพกไป
ว่าง่าย ๆ เดินแบบตะแคงตีนเดินนั้นแหละ
ถ้าทำแบบนี้มันก็จะไม่กระทบกับแผลที่เจ็บแต่อย่างใด
มั้งนะ.... (โปรดอย่าทำตามหากยังไม่ได้ปรึกษาแพทย์)
ปล.2 ในวันนั้นผมกลับบ้านมาแล้วเปิดคอมเล่น You tube ธรรมดาทั่วไปผม
ได้เห็นพี่น้อย พลูในคอนเสิร์ต
cat expo 5 และแก....ใส่เฝือกขึ้นไปเล่นบนเวที!!! เชี่ย!!! แม้ว่าขาจะต้อง
ดามเฝือก แต่เขาก็ยังคงขึ้นไปร้องเพลงพร้อมเต้นซะจนไม่เกรงใจเฝือกที่ติดไว้ที่ขาเลย เขาเต็มที่กับมันมาก และยิ้มอย่างมีความสุขที่สุด
ผมอยากจะบอกกับไอดอลคนนี้แค่ว่า พี่น้อยครับ พี่ทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นอีกนิดเลยครับ
พี่น้อย
กับเฝือกน้อย
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
