ความอดทนในการรอคอยที่น้อยลง
เรียนรู้ที่จะอยู่กับมันอย่างไร
ผมเป็นคนที่อายุใกล้วัย 40 ที่ชีวิตตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของวิถีการทำงานแบบไร้พรมแดน ผมเองตอนนี้กระเป๋ากางเกงก็เต็มแล้วทั้ง 2 ด้านเพราะด้านหนึ่งสำหรับใส่มือถือ และอีกด้านหนึ่งใส่กระเป๋าเงิน มันทำให้บางช่วงเวลาผมกลับมานั่งคิด นั่งคุยกับตัวเองว่าสมัยเด็กๆ กระเป๋ากางเกงอีกด้านของผมใส่อะไรไว้ในแต่ละวัน มันว่างอยู่เฉยๆ หรือมันแค่เฉพาะบางวันที่ผมอยากเอาบางอย่างติดตัวไปเพื่อเอาไปคุยเล่นกับเพื่อนๆ
ผมว่าทุกๆ คนก็น่าจะเป็นคล้ายๆ กัน (ถ้าเห็นต่างได้เช่นเคย) คือสิ่งที่ตอนนี้เราพกเพิ่มเติมจนกลายเป็นส่วนสำคัญของชีวิต ไม่รู้มันเป็นนายเรา หรือเราเป็นนายมัน เพราะมันทำให้หลายๆ อย่างเปลี่ยนไปเป็นพฤติกรรมที่ในอดีตไม่เคยเป็น แต่ตอนนี้มันทำให้ความอดทนของผมบางเรื่องลดลงไป ตัวอย่างน่าจะประมาณว่า
1. เวลาที่ อินเตอร์เนต มือถือช้าลง จริงๆ ผมอยู่ในยุคที่ไฟล์ขนาด 1 M โหลดในระดับ 15 นาที และสมัยก่อนเพลงที่มีขนาด 3 - 5 M ใช้เวลาโหลดนานมากเมื่อเทียบกับปัจจุบัน (เกือบชั่วโมง) สมัยก่อนผมมีความอดทนในการรอคอยเพลงแต่ละเพลง แต่เดี้ยวนี้แค่การโหลดอะไรบางอย่างที่สะดุดก็รู้สึก "ไม่ได้ดั่งใจ"
2. ก่อนหน้านี้ผมก็ดู Youtube แบบมีโฆษณาได้นะครับ แต่พอได้ลองใช้แบบไม่มีโฆษณา และสามารถปิดหน้าจอได้ พอลองยกเลิก และเมื่อไม่สะดวกเท่าเดิมก็รู้สึก "ไม่ได้ดั่งใจ"
3. การติดต่อสื่อสารสมัยก่อน ผมรอการตอบกลับได้นานประมาณนึง แต่เดี้ยวนี้ผมยังรู้สึกได้เองเลยว่าหลังจากที่ส่งข้อความแชทหรือ Email ไปแล้ว หากไม่ได้รับการตอบรับทันทีหรือภายในวันนั้นก็ทำให้ผมรู้สึก "ไม่ได้ดั่งใจ"
4. ทั้งนี้ยังส่งผลทางอ้อมต่อการไปร้านอาหารต่างๆ การรอเดินทาง พอต้องเริ่มรออะไรนานๆ ยิ่งเมื่อสัปดาห์ก่อนไฟดับ ยิ่งทำให้รู้สึก "ไม่ได้ดั่งใจ"
ผมเลยเกิดคำถามกับตัวผมเองว่า เกิดอะไรขึ้นกับตัวเรา สิ่งที่กำลังเป็นอยู่มันดี มันใช่กับที่เราต้องการแล้วจริงหรือ สิ่งที่เกิดขึ้นเกิดจากอะไร จริงๆ ผมก็จะใช้คำกล่าวเช่นเดิมว่าปัญหาแบบนี้ไม่ได้เกิดแค่ตัวผมแต่ในตาม WEB น่าจะมีประเด็นอย่างนี้เกิดขึ้นคล้ายๆ กัน และมีเสนอแนะมุมมองแก้ไข แนะนำ แต่มุมสำหรับผม ผมเรียนรู้กับตัวเองสั้นๆ ว่า
1. เป็นผลจากที่ผมมีโอกาสเลือกมากขึ้น ในยุคที่ผมอายุใกล้ 40 ที่เริ่มมีความมั่นคงในหลายๆ ด้าน ทำให้ในบางเรื่องให้ค่ากับ "เวลา" ที่มากขึ้น มากขึ้นจนไม่สามารถ "รอคอย" อะไรได้มาก
2. เป็นผลจากการที่ "เคยชิน" ต่อการได้รับการตอบสนองบางเรื่องที่ไม่ต้อง "รอคอย" บ่อยขึ้น ซ้ำถี่ขึ้น เป็นบริบทที่เจอได้ทุกๆ วัน ทำให้กลายเป็นมาตรฐานที่ต้องได้รับการตอบสนองการ Feedback ทันที เวลาที่ไม่ได้รับการตอบสนองตามที่ต้องการจึงเกิดความรู้สึก "ไม่ได้ดั่งใจ"
ส่วนวิธีที่ผมพยายามเรียนรู้แก้ไข เพื่อกลับมาเป็นนายตัวเอง ผมพยายามฝึกอยู่ 2 กรอบแนวคิด
1. ผมเปลี่ยนแปลงการรอคอยให้สนุก สนุกในการเรียนรู้เข้าใจตัวผมเองว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเรา ทำไมบางทีตัวเราถึงตอบสนองหรือติสท์แตกขนาดนี้ และสนุกในการหาวิธีการบริหารจัดการใหม่ในช่วงรอคอย หรือหารูปแบบการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง เช่น บริหารจัดการเวลาตอบ email เป็นช่วงเวลา ไม่ให้หน้าจอมือถือมีตัวเตือนข้อความหรืออะไรทั้งสิ้น (ทั้ง Popup เตือน หรือตัวอักษรสีแดงที่เตือนต่างๆ.....เพราะไม่อย่างงั้นรู้สึกว่า ตัวที่เตือนต่างๆ เป็นนายที่คอยหลอกหลอนว่าเมื่อเห็นต้องรีบมาทำทันที ซึ่งจริงๆ เราสามารถบริหารเป็นช่วงเวลา และสนุกกับการตอบทีละมากๆ ให้ทันตามกรอบเวลาในใจที่กำหนด เช่นตอนเช้าจะตอบ Email ทั้งหมดให้จบใน 20 นาที เป็นต้น)
2. ผมเปลี่ยนแปลงข้อจำกัดให้เป็นโอกาส บางอย่างก็แปลกดีครับบางทีการที่อินเตอร์เนตช้าลง การที่รอคอยโฆษณาจบ ทำให้ได้กลับมาทบทวนว่าสิ่งที่เราต้องการจริงๆ คืออะไร และบางอย่างก็แปลกดีครับช่วงนี้ผมเข้า youtube ลดลงจากเดิมเหลือซัก 20 เปอเซ็นต์ พอหลายอย่างมีข้อจำกัดขึ้นกลับทำให้สามารถตัดบางอย่างออกและเหลือสิ่งที่ใช่แทน หรือในบาง web ที่เคยใช้หาข้อมูล เข้าอ่าน update ทุกวัน วันนึงเข้าหลาย web หาข้อมูลอ่านมากมาย แต่พอมาคิดจริงๆ แล้วบางอย่างที่อ่านไม่ใช่ไม่ดีนะครับ แต่มันไม่ได้ตรงที่เหมาะในการใช้ตอนนั้น มันทำให้ตัดออกได้มากขึ้น (ผมมองว่าในยุคที่ข้อมูลท่วมท้นแบบนี้การได้ตัดอะไรทิ้งออกไปบ้างเป็นโอกาสที่น่าลอง เพราะบางอย่างพอเริ่มมีข้อจำกัดทำให้เลือกในการทิ้่งบางอย่างได้ง่ายขึ้น)
แปลกดีครับคำว่า "รอคอย" จะมองเป็นมุมบวกก็ได้ จะมองเป็นมุมลบก็ได้
และช่วงระหว่างการรอคอยก็ทำให้กลับมาสังเกตสิ่งแวดล้อมรอบตัว และคุยกับตัวเองง่ายขึ้น
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
