ศิลปะในการปฏิบัติธรรม (๙)
สรุป : หลักการแห่งธรรมปฏิบัติ
เราจะพึ่งอะไรไม่ได้เลย ตั้งแต่คำสอน ตั้งแต่อะไรก็ตาม จำจะต้องย้อนมาพึ่ง “ตัว”
“เห็นตัวเอง, รู้จักตัวเอง” ก็พูดกันอยู่ ทุกวัดก็พูดอย่างนี้ใช่ไหม. พบหลวงพ่อเทียนก็เริ่มเอะใจว่า เอ๊ะทำอะไร ทำไมหลวงพ่อจึงพูดแต่เรื่องง่ายๆ ความรู้สึกที่ตัว
ก็นี่ละ (ท่านเอามือขวาจับแขนซ้าย – แขนซ้ายจะรู้สึกเมื่อถูกจับ) ไม่ใช่เรื่องอื่น ความรู้จักตัวเองก็นี่ละ (ท่านเอามือขวาจับแขนซ้ายอีก) รู้จักนี่ละ ทีนี้ก็เริ่มพิจารณาโดยการช่วยเหลือของท่านทีละน้อยๆ
รู้จักตัวเอง ก็คือรู้จัก เช่นเมื่อตากำลังกระพริบ ก็นี่ละ ไม่ใช่ปรัชญาอะไร ค้นพบตัวเองก็ค้นพบอันนี้แหละ (ท่านเอามือขวาจับแขนซ้ายอีก) แต่ว่ามันมีเรื่องลึกซึ้งในการค้นพบอันนี้
เหมือนเราไปหาแย้ ไปเห็นเพียงหางของมัน หรือไปดูปลาวาฬเห็นแต่หางของมันยังไม่เห็นทั้งตัว แต่ก็อันนั้นแหละไม่ใช่อันอื่น
เห็นลำธารเดินตามไปถึงหนองน้ำเท่านั้นเอง เห็นแล้วก็รู้แล้วว่าใช่แล้วนี่ใช่แล้ว เคล็ดลับอันนี้แหละถือปฏิบัติต่อไปอย่าถอย อย่าถอย
อย่าไปคิดฝันถึงทะเล แล้วก็เหยียดหยามลำธารสายเอื่อย แล้วก็ไม่คิดว่าจากอันนี้แหละมันจะไปอันนั้น
มันไปมัวฝันถึงทะเล ฝันถึงหนองน้ำใหญ่ ๆ น้ำใส แม้จะหิวและกระหายน้ำเพื่อนบอกให้กินอันนี้ก่อนมันไม่เอา มันโลภ แล้วก็ไม่ใส่ใจว่าเดินไปตามทางสายนี้แล้วมันจะไปถึงแหล่งน้ำ
มันละจากอันนี้แล้วเดินเลยไปในป่าก็เลยเดินหลงป่าไปเลย ไม่ได้กินน้ำทั้งๆ ที่แหล่งน้ำมันก็อยู่ตรงนั้น ถ้าเดินไต่ตามไปก็เจอ
ลำธารสายเล็กๆ อันนี้ สาย “ความรู้สึกตัว” สาย “ความรู้สึกตัวเฉยๆ” นี้ เมื่อได้ดื่มน้ำ แล้วจะรู้ว่านี่มันจืดจริงๆ มันจืดสนิท แล้วมันก็บำบัดให้สิ้นความกระหายได้ แม้อีกนิดเดียว มันจะรู้ทันทีแล้วจะเกิดกำลังใจ มันจะตามไปทันที ไม่ยอมผละออกมาเลย เพราะรู้ว่ามันมีของจริง ของจริงในตัวมันเองไม่ใช่เรื่องอื่น
สนทนาธรรม เมื่อ ๑๐ ธันวาคม ๒๕๒๕
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
