โลกนิยายจีนกำลังภายในไม่มีวันเป็นเช่นที่เป็นอยู่ หากไม่มีบุคคลสองคนผู้กำหนดชะตากรรมของบู๊ลิ้ม
คนแรกย่อมคือกิมย้ง (金庸) ผู้ให้กำเนิดโครงสร้างของนิยายกำลังภายในแบบใหม่
กิมย้งหล่อหลอมเรื่องจีนด้วยกลวิธีเล่าเรื่องแบบตะวันตก เราจะเห็นดีเอนเองานเขียนของ อเล็กซานเดอร์ ดูมาส์ (Alexandre Dumas) ผู้เขียน The Count of Monte Cristo, The Three Musketeers มันทำให้นิยายมีความสนุก โลดโผนโจนทะยานต่างจากพงศาวดารจีนเดิม
คนที่สองคือโก้วเล้ง (古龍 - มังกรโบราณ) ผู้ได้รับอิทธิพลจากงานเขียนตะวันตกเช่นกัน แต่ในอีกรูปหนึ่ง
เราอาจจัดเรียงตัวตนของโก้วเล้งเป็นไทม์ไลน์สามช่วง
ช่วงแรกคือดักแด้ ช่วงที่สองคือลอกคราบเป็นผีเสื้อเริงร่ากลางป่าอักษร ช่วงที่สามคือ ผีเสื้อเริ่มอ่อนล้า
งานยุคแรกของโก้วเล้งเดินตามรอยคนอื่นต้อยๆ เรื่องแก้แค้น ชิงอาวุธวิเศษ ตอนจบพระเอกแต่งงานกับหญิงสาวสิบคน บางเรื่องเขาก็ลอกงานกิมย้งมา
นี่ย่อมมิใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด ช่วงนั้นใครๆ ก็ลอกงานกิมย้ง บางคนน่าเกลียดถึงขั้นลอกมาทั้งดุ้น
เวลานั้นกิมย้งคือเทพแห่งเทพ นักเขียนนิยายกำลังภายในคนอื่นๆ ส่วนใหญ่ก็ยังวนเวียนในบ่อโคลน
โก้วเล้งบอกว่า ช่วงนั้นน่าจะมีนักเขียนนิยายจีนกำลังภายในราว 300 คน ทุกคนเขียนเรื่องเซมเซม
โก้วเล้งบอกตัวเองว่า ขืนกูเขียนอย่างนี้ไปเรื่อยๆ คงตายในบ่อโคลนน้ำเน่านี่แหละ
ตะกายออกจากบ่อโคลนดีกว่าว่ะ
วิธีหลุดจากบ่อโคลนของโก้วเล้งคือขโมยงานคนอื่น
แต่ก่อนที่สาธุชนจะด่าโก้วเล้ง หรือใส่ hashtag #bangulong พึงฟังปิกัสโซพูดก่อน
ปิกัสโซบอกว่า “Good artists copy, great artists steal.”
ประโยคนี้ปิกัสโซพูดจริงหรือเปล่า ยังไม่ยืนยัน แต่ชาวโลกส่วนใหญ่ยกเครดิตให้เขา
G-A-C-G-A-S แปลว่า ศิลปินชั้นดีลอก ศิลปินชั้นเลิศขโมย
ยุคแรกของโก้วเล้งคือลอก คือตามเขาไปต้อยๆ
ยุคกลางคือขโมย แต่เป็นการขโมยที่ไม่ใช่ขโมยทื่อๆ เขาขโมยแกนเรื่อง หรือคอนเส็ปต์ของเรื่องไปเขียนใหม่เป็นนิยายจีนกำลังภายใน ไม่เหลือเปลือกเดิม
ขโมยอย่างนี้ต้องใช้ฝีมือ หรือพลังภายในอย่างน้อยก็แปดส่วน
โก้วเล้งโชคดีที่เคยทำงานกับฝรั่ง อ่านนิยายตะวันตกมาก วันหนึ่งอ่านเรื่อง The Godfather ของ มาริโอ พูโซ แล้วบรรลุซาโตริ นึกออกว่าจะออกจากบ่อโคลนยังไง
เขานำแก่นของ The Godfather มาปักหมุดไว้ แล้วแปะนิยายกำลังภายในเข้าไป
เป็นที่มาของ ดาวตก, ผีเสื้อ, กระบี่ (流星,蝴蝶,劍 ชื่อเดิม เดชอุกกาบาต และ เพชฌฆาตดาวตก)
ตัวละครเจ้าพ่อ ‘ดอน วีโต คอลิโอเน’ กลายเป็น ‘เล่าแป๊ะ’
‘ทอม เฮเกน’ กลายเป็น ‘ลุกเฮียงชวง’
มือปืน ‘ลูกา บราซี’ กลายเป็นนักฆ่า ‘ฮั่งทั้ง’
จากเส้นสปาเก็ตตีเป็นบะหมี่หยกฮ่องกง สร้างมรรคาใหม่ของยุทธจักร
ลูกา บราซี ใน The Godfather กลายเป็นปลาตายในทะเล ส่วนฮั่งทั้งใน ดาวตก, ผีเสื้อ, กระบี่ เป็นนักตกปลา ซ่อนคมดาบในคันเบ็ด
ข้าน้อยมิอาจไม่คารวะ แม้แต่ปลา โก้วเล้งก็ขโมย!
สำนวน ‘แววตาเหมือนปลาตาย’ ของโก้วเล้งน่าจะมีความสัมพันธ์กับ ‘ปลาตาย’ ของ The Godfather
ตัวละครนักฆ่าของโก้วเล้งกลายเป็นองค์ประกอบใหม่ของนิยายจีนกำลังภายใน
หลังจากเรื่องนี้ เราจะเห็นวงการนิยายบู๊เฮียบปรากฏนักฆ่าโผล่มาเป็นแถว ล้วนมีรากมาจากนักฆ่าของ มาริโอ พูโซ นี่เอง
พลันวงการนิยายกำลังภายในก็หลุดจากสภาวะน้ำเน่า เริ่มมีความสดใหม่
โก้วเล้งสร้างงานด้วยโมเดล 'G-A-C-G-A-S' อยู่หลายเรื่อง เช่น หงส์ผงาดฟ้า (陸小鳳) ตัวละครเอกแปลงมาจากตัวละครนักสืบอังกฤษ เชอร์ล็อค โฮล์มส์
ชอลิ้วเฮียง (楚留香) ตัวละครเอกแปลงมาจากตัวละครนักสืบชาวฝรั่งเศส อาร์แซน ลูแปง
ต่อมาโก้วเล้งลอกคราบอีกครั้ง เขายกระดับงานขึ้นไปอีกขั้น นั่นคือแปลงงานระดับวรรณกรรมฝรั่ง โดยไม่เหลือเงานิยายแบบต้นฉบับเลย เป็นนิยายกำลังภายในที่เล่าความสวยงามของมิตรภาพ ไม่เน้นวิชาการต่อสู้ เช่น วีรบุรุษสำราญ (歡樂英雄) ดัดแปลงมาจากนวนิยายเรื่อง Tortilla Flat (1935 ฉบับไทยชื่อ โลกียชน โดย ประมูล อุณหธูป) ของนักเขียนรางวัลโนเบล จอห์น สไตน์เบ็ค
งานช่วงกลางนี้มีหลายเรื่อง เช่น ฤทธิ์มีดสั้น ดาบจอมภพ จอมดาบหิมะแดง ซาเสียวเอี้ย
นี่เป็นงานเกรด เอ ทั้งนั้น แต่ที่จัดว่าสุดยอดแห่งสุดยอดคือ ฤทธิ์มีดสั้น (多情劍客無情劍) แปลงจากหนังเรื่อง Gunfight at the O.K. Corral
ชื่อเรื่องแปลว่า "มือกระบี่มากน้ำใจ กระบี่ไร้น้ำใจ"
เรื่องนี้ไม่มีกลิ่นฝรั่งเหลืออยู่เลย เป็นการขโมยที่สมบูรณ์แบบ บวกกับการประดิษฐ์ ‘สำนวนแบบโก้วเล้ง’ ทำให้โก้วเล้งกลายเป็น great artist อย่างเต็มภาคภูมิ
แต่สรรพสิ่งดำเนินไปตามสัจธรรมแห่งความไม่เที่ยง ผีเสื้อโก้วเล้งบินไปถึงช่วงที่สาม งานเริ่มเป๋ ขึ้นต้นเป็นลำไม้ไผ่ เหลาลงไปเป็นบ้องกัญชา
เช่นเดียวกับดาวตก เจิดจรัสวูบเดียวก็ลาลับ great artist มังกรโบราณจากไป ทิ้งความทรงจำให้เราจดจำช่วงที่เขายังเป็นผีเสื้อเริงร่ากลางป่าอักษร
อิทธิพลงานเขียนของมังกรโบราณกระจายไปสิบทิศ ทั้งเมืองจีนและเมืองไทย
นักเขียนนิยายกำลังภายในผู้รับอิทธิพลโก้วเล้งไปเต็มๆ คืออึ้งเอ็ง (黄鹰) ผู้แต่ง พยัคฆ์ลำพอง และ กระบี่ไร้เทียมทาน เขาเขียนเลียนแบบสำนวนโก้วเล้ง จนกระทั่งโก้วเล้งทนไม่ได้ ต้องออกมาบ่นดังๆ (ก็คือด่านั่นเอง)
นักเขียนไทยที่น่าจะรับสำนวนแบบโก้วเล้งมาไม่น้อยคนหนึ่งก็คือ พี่เสถียร จันทิมาธร "โปรดอย่ารอคอย แต่จงติดตามด้วยความระทึกในดวงหทัยพลัน"
อีกคนหนึ่งที่ได้รับอิทธิพลโก้วเล้งมาโดยไม่ตั้งใจก็คือคนเขียนบทความนี้ไง
ขอคารวะซือแป๋ด้วยนารีแดง ใบไผ่เขียว และเฮนเนสซี
.
[ติดตามข้อเขียนของ วินทร์ เลียววาริณ ได้ทุกวันที่เพจ https://bit.ly/3amiAvG และ blockdit.com]
- 28
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
