[A WAY OF LIFE : ทางผ่าน] “ทำไมต้องการความสุข แต่สิ่งที่ได้มาคือความเหน็ดเหนื่อย” “ … โลกมันก็ยุ่งอย่างนี้ สารพัด ยิ่งข้อมูลเยอะก็มีเรื่องให้คิดเยอะ

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

A WAY OF LIFE : ทางผ่าน

•

5 มิ.ย. 2022 เวลา 04:12 • ไลฟ์สไตล์

“ทำไมต้องการความสุข แต่สิ่งที่ได้มาคือความเหน็ดเหนื่อย”

“ … โลกมันก็ยุ่งอย่างนี้ สารพัด ยิ่งข้อมูลเยอะก็มีเรื่องให้คิดเยอะ

คิดเยอะก็กังวลใจ หรือไม่ก็เกิดกิเลส ใจก็ดิ้นไปเรื่อยๆ ใจก็เป็นทุกข์

คนแต่ก่อนไม่ค่อยมีข่าวสารอะไร วันๆ มีเรื่องหาอยู่หากิน มีกินอิ่มท้องก็สบายใจแล้ว ไม่ต้องคิดเยอะ

ตอนหลวงพ่อเด็กๆ เขาทำนากันปีละครั้ง พอหมดหน้าทำนา บางพื้นที่มันเป็นที่ลุ่ม เขายังจับปลาจับอะไร หาผักหาอะไรกินกันได้ อยู่ได้ ที่ดอนที่กันดารพวกนั้นลำบาก น้ำจะใช้ น้ำจะกิน ไม่ค่อยจะมี

ความยากลำบากของคนรุ่นโน้น มันเป็นความยากลำบากที่ดิบๆ เรื่องหาอยู่หากิน แบบหาอาหารมาได้ก็ดีใจแล้ว สังคมก็ไม่ค่อยมีอะไรวุ่นวาย นานๆ ก็มีงานวัดทีหนึ่ง เป็นที่ชุมชนได้พักผ่อน

ผ่านมานานๆ เข้า บ้านเมืองมันเปลี่ยนรวดเร็ว สมัยก่อนเปลี่ยนช้า ตอนนี้อัตราเร่งของความเปลี่ยนแปลงเร็วมากเลย

หลวงพ่อเกิดในกรุงเทพฯ ถ้าเอาหลวงพ่อไปปล่อยที่กรุงเทพฯ ตอนนี้หลงเลย ไปไหนไม่ถูกเลย ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด

…

เราต้องการความสุข แต่สิ่งที่ได้มาคือความเหน็ดเหนื่อย

ความเปลี่ยนแปลงเป็นสิ่งที่ห้ามไม่ได้

คนแต่ก่อนเขาจะคิดในเรื่องของเขาเอง จะหาอยู่หากินอย่างไรถึงจะเอาตัวรอด เจ็บไข้จะไปทำอย่างไร ไปหาพระ หายาหม้อหาอะไรมากิน

เดี๋ยวนี้วัตถุมันมีมากมาย แต่วัตถุทั้งหลายต้องเอาเงินซื้อทั้งนั้นเลย มันไม่เหมือนแต่ก่อน ไปจับปลาไปทำนาอะไรอย่างนี้ มันไม่ต้องมีเงินเลยก็อยู่ได้

ทุกวันนี้ถ้าไม่มีเงินก็อยู่ไม่ได้แล้ว คนก็เลยเห็นความสำคัญของเงิน พยายามหาให้มากที่สุด รวยได้ก็ยิ่งดี เหนือคนอื่น

สิ่งที่บริโภคทุกวันนี้ มันเกินกว่ามาตรฐานขั้นต่ำในการดำรงชีวิต เกินไปเยอะเลย

อย่างเราต้องถือกระเป๋าลูกหนึ่งเป็นแสนอย่างนี้ ประสาทกินแล้ว ต้องหาเงินมามากมายซื้อกระเป๋ามีแบรนด์ ราคาแพงๆ รองเท้าคู่หนึ่งตั้งหลายหมื่น

เราถูกกระตุ้นให้บริโภคเกินความจำเป็น เราต้องทำงานให้หนักเพื่อหาเงินให้มาก ไม่รู้ชีวิตนี้มันมีความสุขมากขึ้น หรือมันมีความทุกข์มากขึ้น

อยากมีเร็วๆ ก็ไปกู้เงินมา มีชีวิตที่เป็นหนี้

พระพุทธเจ้าท่านบอก “ความเป็นหนี้เป็นทุกข์ในโลก”

เราก็ดีใจภูมิใจว่ามีเครดิต ต้องเป็นหนี้ถึงจะดี แสดงว่ามีเครดิต คนไหนไม่มีใครยอมให้กู้ ไม่มีเครดิต ก็เป็นหนี้กันเต็มบ้านเต็มเมือง

บางอาชีพเป็นหนี้อย่างไม่น่าเชื่อเลย อาชีพครูอย่างนี้ ครูเป็นหนี้เยอะมาก เป็นหนี้จนกระทั่งทำงานจนเกษียณยังใช้หนี้ไม่หมด

ทำไมต้องเป็นหนี้กันเยอะ เพราะว่ามันต้องการบริโภคสูง อันนี้ไม่ได้ว่าครู หมายถึงทั่วๆ ไป ยิ่งเราต้องการบริโภคสูง ก็ต้องหาเงินมากๆ ชีวิตก็เลยต้องเอาชีวิตทั้งหมดไปทุ่มเทกับการทำงาน

บางคนได้จังหวะมีโอกาส หรือมีบุญหนุนหลัง หากินง่ายหากินถูกช่องก็รวยขึ้นมา แต่ไม่นานสังคมมันก็เปลี่ยน เศรษฐกิจมันก็เปลี่ยน ที่เคยรวยมันจะไม่รวยแล้ว

อย่างเมื่อ 30 ปีก่อน หลวงพ่ออยู่องค์การโทรศัพท์ องค์การโทรศัพท์รวย คนก็อยากมาขอเบอร์โทรศัพท์ ไม่มีจะให้ด้วยซ้ำไป เป็นสินค้าขาดแคลน ตู้โทรศัพท์สาธารณะวันหนึ่งๆ ได้เงิน 70 ล้าน ตู้โทรศัพท์

พอมาถึงวันนี้ก็เปลี่ยน ไม่มีใครเขาใช้แล้วตู้โทรศัพท์ ซูเปอร์แมนจะมาเปลี่ยนกางเกงก็ไม่มี เขารื้อตู้ไปเกือบหมดแล้ว

ถัดจากช่วงโทรศัพท์มีสาย ก็มาสู่ยุคไร้สาย ยุคนั้นใครทำก็รวยๆ มาถึงวันนี้ ก็เริ่มรู้สึกไม่ไหวอีกแล้ว

ทุกอย่างมันเปลี่ยนเร็ว สิ่งที่เคยหากินได้ง่ายๆ ถึงจุดหนึ่งมันทำไม่ได้แล้ว เพราะฉะนั้นเราต้องปรับตัวรวดเร็วมากเพื่อจะอยู่รอด

ปรับตัวมากๆ เครียด โรคจิตถามหา โรคซึมเศร้าถามหาเยอะแยะเลย กระทั่งเด็ก เด็กก็ถูกเคี่ยวเข็ญให้เรียนมากๆ เรียนพิเศษ เรียนอะไร ไม่มีเวลาไปวิ่งเล่นเลย

เด็กไม่เหมือนเด็กรุ่นหลวงพ่อมีเวลาวิ่ง ทำโน่นทำนี่ เด็กรุ่นนี้มีเวลาปุ๊บ ต้องเรียนพิเศษ ไม่รู้เรียนอะไรกันนักหนา

สถิติหลังๆ พบว่าเด็กเป็นโรคซึมเศร้าเยอะ เด็กมีแนวโน้มที่จะลำบาก จิตใจไม่ค่อยปกติแล้ว เพราะมันเครียดจัด

เราพัฒนาจนกระทั่งคนไม่มีความสุข ทีแรกเราคิดว่าพัฒนาเศรษฐกิจดีๆ แล้วคนจะมีความสุข จอมพลสฤษดิ์ก็บอก “งานคือเงิน เงินคืองาน บันดาลสุข” คิดว่ามีเงินแล้วจะมีความสุข

ยุคนี้มีเงิน เงินเฟ้ออีกแล้ว ไม่รู้จะมีความสุขไปได้อย่างไร ใจมีแต่ความเคร่งเครียด เหน็ดเหนื่อย

เศรษฐกิจมันเป็นอย่างนี้ เทคโนโลยีในการผลิตมันเป็นอย่างนี้ เราจะไปหยุดมัน ก็หยุดไม่ได้หรอก แต่จะอยู่กับมันอย่างไรที่ทุกข์ให้น้อยๆ หน่อย อยู่กับมันอย่างฉลาด ไม่ใช่อยู่อย่างโง่ๆ ถูกมันลากๆ ไปเรื่อยๆ

ในหลวงองค์ก่อน ท่านพยายามบอกให้เรารู้จักพอเพียง ถ้าเราอยู่อย่างนั้นได้ เราก็อยู่ได้ อาจจะไม่หรูหรา ไม่โก้เหมือนคนอื่น แต่ก็ไม่เครียดเท่าคนอื่น

ทำไมต้องการความสุข

แต่สิ่งที่ได้มาคือความเหน็ดเหนื่อยในการทำงาน

แล้วก็ความทุกข์ ความเครียด

ถึงจุดนี้ธรรมะจะช่วยเราได้

อยู่กับโลกโดยมีความทุกข์น้อยๆ

คนส่วนใหญ่ไม่รู้จักธรรมะ คิดว่าเข้าวัดต้องไปไหว้โน้นไหว้นี้ ไหว้นางตะเคียน ไหว้พระพิฆเนศ ไหว้โน่นไหว้นี่ ไหว้กระทั่งเด็กไม่นุ่งผ้า ชื่ออะไร ไอ้ไข่ๆ ไหว้หมด เพราะอะไร ชีวิตมันไม่มีที่พึ่ง

แต่พวกเรามีโอกาสได้เรียนธรรมะแล้ว เรารู้วิธีที่จะฝึกจิตตัวเอง เราสามารถอยู่กับโลกได้โดยมีความทุกข์น้อยๆ ไม่ถึงขั้นอยู่กับโลกแล้วไม่ทุกข์เลยหรอก ถ้าภาวนาจริงจังอันนั้น จิตพ้นโลกไปแล้ว ถึงจะพ้นทุกข์จริงๆ

อย่างถ้าเราได้ธรรมะเบื้องต้น โสดาบัน สกิทาคามีอะไรพวกนี้ ก็ยังไม่พ้นโลก โลกยังกระทบได้แรงอยู่

แต่คนส่วนใหญ่มันไม่ได้ ไม่ได้กระทั่งโสดาบัน

ถ้าเราไม่ได้โสดาบัน เราก็พยายามเดินอยู่ในร่องรอยที่จะไปสู่ความเป็นผู้อยู่เหนือโลกในวันหนึ่งข้างหน้า

ผู้อยู่เหนือโลก คำว่า เหนือโลก ก็คือคำว่า โลกุตตระนั่นเอง

หนทางยังมีอยู่ เส้นทางที่พระพุทธเจ้าสอนไว้

คือเส้นทางของการเจริญสติ เจริญปัญญา

พวกเรายังมีบุญ เราได้เรียนรู้ธรรมะที่จะพัฒนาจิตใจตัวเอง

อย่างถ้าเรากับพี่น้องเรา หรือเพื่อนเราสนิทๆ โตมาด้วยกัน เรียนมาด้วยกัน ทำงานเหมือนๆ กัน แต่คนหนึ่งไม่ได้ภาวนา คนหนึ่งหัดภาวนา แรกๆ แยกไม่ออก แต่ผ่านไปหลายๆ ปี จะเกิดความแตกต่างที่เห็นได้ รู้ได้

คนหนึ่งก็ยังสกปรกมอมแมม เปื้อนโคลน เปื้อนฝุ่นอยู่กับโลก

คำว่าฝุ่น ก็คือพวกธุลีนั่นเอง พวกกิเลสนั่นล่ะ เป็นฝุ่นของโลก

ในขณะที่คนที่ภาวนาก็ดูสะอาดสะอ้านมากขึ้นๆ

แต่ละคนมันก็เป็นไปตามกรรมของตัวเอง

มีกรรมที่หลงโลก

มันก็จมอยู่กับความสกปรกของโลกไม่รู้จักจบจักสิ้น

มาหัดภาวนา ภาวนาปฏิบัติ เจริญสติ รักษาศีล

สร้างสมาธิ เจริญปัญญาไป

เวลาผ่านไปช่วงหนึ่งจะพบความแตกต่างๆ

เราจะรู้สึกเลยว่าคนในโลกน่าสงสาร

คนในโลกมันอยู่ในความมืดบอด เราไม่ได้ดูถูกเขา

แต่ใจมันสงสาร แล้วก็นึกเมื่อก่อนเราก็เป็นอย่างนี้ล่ะ