“ถามใจตัวเองดู”
“… ลองไปวัดใจตัวเองดู
ว่าเราอยากสร้างบารมีไป ค่อยๆ สะสมไป
หรือเราอยากนิพพานเร็วๆ อยากพ้นทุกข์
หรืออยากจะแสวงหาความสุขไปเรื่อยๆ
ลองวัดใจอย่างซื่อสัตย์ดู แล้วเราจะได้คำตอบ
ธรรมะของพระพุทธเจ้าเป็นธรรมะที่ไม่เนิ่นช้า
ทำไมคนส่วนใหญ่เนิ่นช้า
คนส่วนใหญ่ไม่ได้ปรารถนาความพ้นทุกข์
แต่ปรารถนาความสุขก็เลยเที่ยวร่อนเร่ไปในสังสารวัฏ
ไม่จบไม่สิ้น เที่ยวแสวงหาความสุข
ส่วนคนซึ่งอินทรีย์เขาแก่กล้า บารมีเขามาก
เขาให้ความสำคัญกับความพ้นทุกข์มากกว่าการแสวงหาความสุข
เวลามองโลก สำหรับคนซึ่งบารมีเขาแก่กล้า
เขามองโลกนี้ว่างเปล่า ไร้สาระ ไม่มีแก่นสารอะไร
เอาเป็นที่พึ่งที่อาศัยอะไรไม่ได้จริง
ดูโลกว่างๆ ไม่มีอะไร มีแต่ทุกข์
เห็นอย่างนั้น ใจก็อยากพ้นไปจากโลก
อยากพ้นไปจากทุกข์
ฉะนั้นเวลาในชีวิตเขาตั้งแต่ตื่นจนหลับ
ก็จะพากเพียรปฏิบัติธรรมไปเรื่อยๆ ไม่หยุด
ส่วนคนแสวงหาความสุขก็เที่ยวหาโลกนั่นล่ะ
สนุกสนานเพลิดเพลิน
ยุคนี้วุ่นวายอยู่กับโลกได้ง่าย ง่ายกว่าคนโบราณ
มันมีอินเทอร์เน็ตนั่นล่ะ ทำให้เราหลงอยู่ในโลก
โลกซึ่งไม่ใช่ของจริง โลกเสมือน
สิ่งหลอกล่อมันมากขึ้นทุกทีๆ
อย่าว่าแต่โยมเลย กระทั่งพระมาบวช
มาบวชใหม่ๆ ก็บอกอยากได้มรรคผลนิพพาน อยากพ้นทุกข์
สุดท้ายก็หลงโลก
น้อยรายที่จะไม่หลงโลก โลกดึงดูดอย่างรุนแรง
หลายคนนึกว่าการมาอยู่ในวัดคือคำตอบของชีวิต
มาอยู่วัดแล้วก็จะได้ภาวนาเต็มที่อะไรอย่างนี้
ใครคิดอย่างนี้มาขอบวชหรือมาพูดให้หลวงพ่อฟัง
อยากมาอยู่วัดจะได้ภาวนาเต็มที่
หลวงพ่อก็จะบอกตรงๆ วัดก็คือโลกอีกโลกหนึ่ง
ก็คือโลกนั่นล่ะ มันไม่ใช่วัดสมัยต้นพุทธกาล
ทั้งวัดมีแต่พระอริยะ มีแต่พระอรหันต์อะไรอย่างนี้
วัดช่วงปลายพุทธกาลก็เป็นโลกแล้ว
…
มุ่งที่จะพ้นทุกข์ หรือมุ่งแสวงหาความสุข
พระมหากัสสปะท่านเคยตั้งข้อสังเกต
ท่านพูดกับพระพุทธเจ้า ตั้งข้อสังเกตว่า
ทำไมสมัยต้นพุทธกาลที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ใหม่ๆ สอนธรรมะ
พระอรหันต์มีมาก พระวินัยมีน้อย
มาช่วงหลังๆ พระวินัยมีมากขึ้นๆ พระอรหันต์มีน้อยลงๆ
ฉะนั้นความเป็นโลกของวัด วัดต่างๆ มีมาตั้งแต่พุทธกาลแล้ว พวกอินทรีย์แก่กล้ามาพบพระพุทธเจ้า ฟังธรรมแล้วก็พวกนี้แสวงหาความพ้นทุกข์อยู่แล้ว
อย่างพวกปัญจวัคคีย์ เขาอุตส่าห์บำเพ็ญตบะ
บำเพ็ญโน้นบำเพ็ญนี้ เป็นนักบวชอยู่แล้ว
อยากพ้นทุกข์ แต่ไม่รู้ทาง
พอพระพุทธเจ้าชี้ทางให้ แต่ละองค์ก็ไปลิ่วเลย
เพราะอะไร เพราะท่านเหล่านี้ท่านอยากพ้นทุกข์อยู่แล้ว
พวกชฎิล 1 พันรูป มีหัวหน้าชื่ออุรุเวลกัสสปะ นทีกัสสปะ คยากัสสปะ พันองค์ ท่านก็เป็นนักบวช ท่านอยากพ้นทุกข์อยู่แล้วแต่ไม่รู้วิธีพ้นทุกข์ ใช้วิธีบูชาไฟเอา นั่งดูไฟไป
ศาสนา Zoroastrian มีมานานแล้ว ก่อนพระพุทธเจ้าอีก บูชาไฟ คนเหล่านี้อยากพ้นทุกข์
พวกพระสารีบุตร พระโมคคัลลานะ 250 องค์ ท่านเป็นนักบวชชนิดปริพาชก พวกนี้ก็แสวงหาความพ้นทุกข์
ฉะนั้นในยุคต้นพุทธกาล คนที่แสวงหาความพ้นทุกข์เยอะ พระพุทธเจ้าท่านมุ่งเข้ามาที่คนกลุ่มนี้ก่อน
ฉะนั้นบรรลุพระอรหันต์กันในเวลาอันรวดเร็ว
ปรารถนาความพ้นทุกข์อยู่แล้วล่ะ
พอรู้วิธีที่จะพ้นทุกข์คือทางสายกลาง
ท่านก็ก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว
มาสมัยหลังๆ ปลายพุทธกาล
บางคนอดอยากยากจนเข้ามาบวช จะได้มีข้าวกิน
ความแตกต่างกันเกิดขึ้นแล้ว
มาบวชเพื่อจะได้ข้าวกิน จะได้มีความสุขอะไรอย่างนี้
หรือบวชแล้วคนนับถือพระพุทธเจ้าเยอะ
พอเห็นสาวกมาเขาก็ปรนเปรอพระสาวก
พวกเหลวไหลก็เข้ามาเยอะแยะเลย
มาแฝงตัวอยู่ในวงการพระ มาหากิน
มันมีมาตั้งแต่พุทธกาล
แล้วก็ทำอะไรเหลวๆ ไหลๆ ไปเรื่อย
พระพุทธเจ้าท่านก็ตามแก้ไป
มีคนทำผิด ท่านก็กำหนดพระวินัยออกมาป้องกันตรงนี้ไว้
พระวินัยก็เยอะขึ้นๆ พระอรหันต์น้อยลงๆ
เพราะใจของคนรุ่นหลังๆ มันไม่ได้มุ่งที่จะพ้นทุกข์
แต่มันมุ่งแสวงหาความสุข
อย่างมาถึงยุคเรานี้
บางคนมาบวชเพราะเป็นอาชีพ
อาชีพพระ บวชได้เงินได้ทองได้อะไร
มันเป็นธรรมดาของโลก
คือคนที่เขามาบวชไม่ได้อยากพ้นทุกข์
อยากได้โลก อยากมีลาภ อยากมียศ
อยากได้รับคำสรรเสริญ
อยากมีความสุขนานาชนิด
ฉะนั้นเราจะเห็นว่าพระมีเรื่องอยู่เรื่อยๆ
แต่หลวงพ่ออยากบอกอย่างหนึ่ง
พระที่ก่อเรื่องมีไม่มากนักแต่มันมีข่าว
พระที่พยายามจะดีมีมาก มีเยอะ
แต่พลอยลำบาก พลอยถูกด่าไปด้วย
พวกเราเห็นข่าวพระไม่ดีอะไร
เราก็สำรวมวาจาของเราไว้
ก่อนจะเขียนก่อนจะด่าอะไร สำรวมให้ดี
แยกให้ออก คนพวกนั้นมาอาศัยศาสนาอยู่เท่านั้นเอง
ก็คือฆราวาสนั่นล่ะ
แต่มาอยู่ในเครื่องแบบของพระ
ฆราวาสเองก็เหมือนกัน ฆราวาสยุคแรกๆ
บางทีเขาปรารถนาความพ้นทุกข์เหมือนกัน
ก็เที่ยวแสวงหา ฆราวาสจำนวนมากได้พบพระพุทธเจ้า
ได้ฟังธรรม ก็ได้ธรรมะขั้นต้นๆ พระโสดาบันอะไรอย่างนี้เยอะแยะไปหมดเลย
หลังๆ ก็เริ่มลดน้อยถอยลง เป็นธรรมดา
ฉะนั้นหลวงพ่อถึงบอกพวกเราวัดใจตัวเองดู
เราอยากพ้นทุกข์ หรือเราอยากได้ความสุข
ถ้าอยากพ้นทุกข์ก็เจริญศีล สมาธิ ปัญญาให้มาก
ถ้าอยากมีความสุขก็ทำบุญไป
สร้างความดีนานาชนิดไป
บุญกุศลทั้งหลาย
บุญทั้งหลายมันจะพาให้เรามีความสุข ทำไปเถอะ
ถ้าเราไม่ประมาท เราก็พยายามภาวนาให้เต็มที่
เผื่อมันจะพ้นไปได้เยอะๆ หน่อย
ได้โสดาบัน สกิทาคามี ได้อนาคามีอะไรอย่างนี้
ยังไม่พ้นโลกสักทีเดียวแต่ว่าสูงขึ้นไปก็จะปลอดภัย
ได้โสดาบันก็เริ่มปลอดภัย
คือมันปิดอบายได้ ไม่ไปอบายแล้วล่ะ
เป็นโสดาบันก็จะมีศีลที่ดี มีศีลที่ไม่ด่างพร้อย
มีสมาธิเล็กน้อย
คือจิตใจอยู่กับเนื้อกับตัวนิดหน่อย หลงเสียเยอะ
มีปัญญาเล็กน้อย คือเข้าใจความจริงนิดหน่อย
เข้าใจว่าจริงๆ ตัวเราไม่มี เข้าใจแค่นั้น
ตัวเราไม่มี
รู้ว่าพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์มีจริงๆ
คนแต่งเครื่องแบบอย่างที่หลวงพ่อเป็น เรียกสมมติสงฆ์
พระสงฆ์จริงๆ อาจจะนุ่งกระโปรง นุ่งกางเกงก็ได้
อยู่ที่จิต ไม่ได้อยู่ที่เครื่องแบบ
ถ้าได้โสดาบันเราจะรู้เลยว่าพระพุทธเจ้ามีจริง
พระธรรมมีจริง พระอริยสงฆ์มีจริง
เราก็จะไม่งมงาย
ไม่ถือศีลบำเพ็ญพรตแบบลูบๆ คลำๆ
…
ถือศีลเพื่อไม่ตามใจกิเลส
ถือศีลอย่างลูบๆ คลำๆ
บางทีถือศีลด้วยความเคร่งเครียด
จะทำอะไรก็เครียดไปหมดเลยเพราะถือศีล
อันนี้ไม่ใช่วัตถุประสงค์ของการถือศีล
ถือศีลไม่ได้มุ่งไปที่ความเคร่งเครียด
ถือศีลเพื่อให้เราสำรวมระวัง
อย่าปล่อยให้จิตใจถูกกิเลสผลักดัน
จนกระทั่งเราทำความชั่วทางกายทางวาจา
บางคนถือศีลแต่ใจคิดไม่ดีขึ้นมา
เร่าร้อนแล้ว ทำไมไม่ดีๆ
หรือบางทีเราไม่ทันเห็น
เราเดินๆ เราไปเหยียบมดตาย
หันมาเห็นมดแบนไปแล้ว
จิตใจเสียหายเศร้าหมองอะไรอย่างนี้
ที่จริงมันไม่ได้ผิดหรอก เราไม่ได้เจตนาๆ
ถ้าอันโน้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ได้ มันงมงาย
หรืออย่างเป็นฆราวาส
อยู่ๆ ก็ไปบอกสามีว่าต่อไปนี้อย่ามาถูกตัวฉัน
ฉันถือศีล 8 ประพฤติพรหมจรรย์
อันนี้ถือศีลแบบไม่ได้คำนึงถึงสถานะของตัวเอง
เป็นผู้ครองเรือน อันนี้ถือศีลแบบนักบวช
มันงมงายไป เครียด
เมื่อก่อนหลวงพ่อก็รู้จักคนหนึ่ง
หนุ่มๆ แล้วเขาก็ตั้งใจจะไม่สำเร็จความใคร่ด้วยตนเอง
ตั้งใจว่า 100 วันจะไม่สำเร็จความใคร่ด้วยตนเอง
ถ้าหากทำไม่ได้ พลาด
จะต้องบวกเข้าไปอีก 100 วัน นับจากวันที่พลาดแล้ว
สมมติถือมาได้ 90 วัน แล้วก็ไปสำเร็จความใคร่
รอบต่อไป ต้องถือ 190 วัน
ตอนที่หลวงพ่อเจอ เวลาที่จะต้องถือตัวนี้หลายปีแล้ว
ภาวนาไม่ได้เลย เพราะเครียดตลอดเลย
รู้สึก อุ๊ย ทำไม่ได้ๆ เครียด มันงมงายไป
มันถือศีลเกินฐานะไป
ฉะนั้นเราก็ต้องดูสถานะของเรา
แค่ไหนพอเหมาะพอควร
ถือศีลเพื่อว่าเราจะไม่ทำชั่วทางกาย วาจา
เพราะอำนาจของกิเลสเท่านั้นล่ะ
ไม่ใช่ถือศีลเพื่อความเคร่งเครียด
เพื่อความเท่ เราเท่มากเลย เราถือศีลเยอะ
คนไม่มีศีลชั่วร้ายอะไรอย่างนี้ ดูถูกเหยียดหยามเขา
อย่างพระบางทีบางองค์ชอบมีศีล 227
ฆราวาสศีล 5 ยังถือไม่ได้เลย ว่า
ที่จริงฆราวาสคนไทยไม่ได้ถือศีล 5
แล้วพระก็ไม่ได้ถือศีล 227 จริง
มันมีพระวินัยอยู่แต่ว่าวินัยบางข้อมันไม่มีการปฏิบัติแล้ว
อย่างวินัยเกี่ยวกับภิกษุณีอะไรอย่างนี้ ไม่มีแล้ว
ไม่มีภิกษุณี ก็ไม่ได้ปฏิบัติ 227 ก็มีไม่ครบ
ในขณะที่ฆราวาสเขามีกิริยามารยาทที่ดี
อย่างเขาไม่กินไปพูดไป
ข้าวเต็มปากยังพูดอะไรอย่างนี้ ฆราวาสก็ไม่ได้ทำ
คนมีกิริยามารยาท
พระก็ทำแบบเดียวกัน
แต่พระนับว่าเป็นศีลอีกข้อหนึ่ง
ของฆราวาสไม่ได้นับให้
ลองไปดูพระวินัยเรื่องเสขิยะๆ 75 ข้อ
เป็นเรื่องกิริยามารยาทเสียเยอะเลย
เวลากินข้าว สมัยก่อนกินข้าวด้วยมือ ข้าวติดมือ
ไม่เที่ยวสะบัด ข้าวกระจัดกระจายเกลื่อน
กินแล้วเหมือนไก่ ฆราวาสก็ไม่ได้ทำ
เพราะฉะนั้นจริงๆ ฆราวาสก็มีศีลเยอะแยะเหมือนกันล่ะ
พระก็มีเยอะแยะเลย
แต่ว่าเราถือศีล ไม่ใช่ถือ
เราคิดว่าเราถือแล้วเราจะเหนือคนอื่น
ถือศีลแล้วดีอย่างนั้นดีอย่างนี้
เราถือศีลเพื่อไม่ตามใจกิเลสเท่านั้นล่ะ
สู้กับกิเลสของตัวเอง
กิเลสผลักดันให้เกิดโทสะ มีโทสะเกิด
ผลักดันออกทางปาก ไปด่าเขา ออกทางร่างกาย
ไปชกไปต่อยเขา อันนี้ไม่ได้เรื่อง
เรียกว่าผิดศีลจริงๆ แล้ว
ไม่ใช่ถือศีลแล้วเครียด ถือศีลแล้วงมงาย
ใช้ไม่ได้หรอก
หลวงพ่อตอนเป็นโยม หลวงพ่อภาวนา
ภาวนาไม่ธรรมดาหรอก ครูบาอาจารย์ชมเลย
หลวงพ่อถือแค่ศีล 5 เอง ข้าวเย็นยังไม่ได้อดเลย
ทำไมไม่ได้อดข้าวเย็น
เราทำงานเหนื่อยทั้งวัน
ร่างกายทรุดโทรมอิดโรยอะไรนี่ ไม่กินข้าว
เดี๋ยวเดียวโรคกระเพราะก็ถามหาแล้ว
เพราะฉะนั้นไม่ได้ทำอะไรที่พิลึกพิลั่นอะไร
ถือศีล 5 เท่านั้นล่ะ
เหมาะกับเพศของเราคือเพศของฆราวาส
พยายามฝึกตัวเอง มีสติคุ้มครองรักษาจิตใจ
สิ่งสำคัญก็คือมีสติ ดูแลจิตใจของเราอยู่ทั้งวันตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งนอนหลับ ยกเว้นเวลาทำงานที่ต้องคิด
นอกนั้นเรามีสติ จิตใจเราเกิดสุข รู้ทัน เกิดทุกข์ รู้ทัน
ถ้าเกิดสุขแล้วไม่รู้ทัน ราคะจะแทรก
ถ้าเกิดทุกข์แล้วไม่รู้ทัน โทสะจะแทรก
หรือจิตใจเรามีโมหะ หลงไป ฟุ้งซ่าน หลงไป เรารู้ทัน
รู้ทันจิตก็ไม่ฟุ้งซ่าน
พอจิตไม่ฟุ้งซ่าน ราคะ โทสะอะไรก็เกิดไม่ได้
เพราะฉะนั้นถ้าไม่มีโมหะเสียอย่างเดียว
ไม่หลงเสียอย่างเดียว ราคะ โทสะ ก็ไม่เกิด
ราคะจะเกิดได้ต้องหลง
โทสะจะเกิดได้ เราก็ต้องหลง
เพราะฉะนั้นเวลาราคะเกิด เวลาโทสะเกิด
จะเกิดร่วมกับโมหะเสมอ
ราคะไม่เกิดเดี่ยวๆ โทสะก็ไม่เกิดเดี่ยวๆ
แต่โมหะเกิดเดี่ยวๆ ได้ ดูความเก่งของมัน
เราอาศัยสติรู้เท่าทันจิตใจตัวเองไป
จิตใจเราหลงไป ในโลกของความคิด รู้ทัน
ความตื่นก็เกิดขึ้น
ตอนที่เราหลงไปในโลกของความคิด
มันก็เหมือนเราหลงไปฝันนั่นล่ะ
เราฝันทั้งๆ ที่ร่างกายตื่น
ความฝันก็เป็นความหลง เป็นความคิดในขณะหลับ
ส่วนความคิดเป็นความฝันในขณะตื่น
ถ้าจิตเราตื่นขึ้นมา
จิตเราหลุดออกจากโลกของความคิดความฝัน
เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานขึ้นมา
ราคะ โทสะอะไรมันเกิดไม่ได้ในขณะนั้น
ถ้าขาดสติแล้ว ราคะ โทสะถึงจะเกิดได้
หลวงพ่อภาวนาไม่ได้ยุ่งยากอะไร
ถือศีล 5 แล้วก็มีสติ ดูแลจิตใจของตนเองเสมอๆ
จะกินข้าวก็เห็น แค่เดินเข้าไปในโรงอาหารที่ทำงาน
มีร้านอาหารเยอะแยะเลย ไปเดินดู
เห็นเลยใจมันโลภ มันเที่ยวดู หาของอร่อยกิน
เที่ยวเดินๆๆๆ
หรือบางทีวันนี้แม่ค้าทำแต่ของที่เราไม่ชอบอะไรอย่างนี้
ใจเราก็หงุดหงิดแล้ว แค่นี้ก็หงุดหงิดแล้ว
อ่านใจตัวเองไปเรื่อยๆ เลย
วันนี้เจอแต่ของชอบ ดีใจ เจ้านี้ก็ชอบๆ
แต่ท้องมีจำกัด จะกินอะไร งง หงุดหงิดตัวเอง
กินอะไรดี มีปัญหาไหม ไม่รู้จะกินอะไร
ไม่รู้จะกินอะไรไม่ใช่ไม่มีกิน มีให้เลือก
ยุ่งฉิบหายเลย มันรู้สึกอย่างนี้
อ่านใจตัวเองไป อ่านใจ ใจมันหงุดหงิด ใจมันฟุ้งซ่าน
ไปเจอของอร่อย ไปซื้อมา อร่อยสมกับที่เราคิดไว้
คำที่หนึ่งรู้สึก แหม อร่อยมาก
คำที่สองก็ยังอร่อยอยู่
พอคำที่สี่ คำที่ห้า ความรู้สึกอร่อยเริ่มลดลงแล้ว
เพราะฉะนั้นอร่อยไม่ใช่ปรมัตถธรรม ไม่คงที่หรอก
อร่อยของคนหนึ่งกับอร่อยของอีกคนหนึ่งไม่เหมือนกัน
กระทั่งอร่อยของเราเอง เราชอบกินอย่างนี้ กินซ้ำๆๆๆ
ความรู้สึกอร่อยลดลงแล้ว ไม่ยั่งยืนอะไร
อ่านใจตัวเองไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ
กระทั่งของชอบกินไปเรื่อยๆ ก็คลื่นไส้ กินไม่ไหว
บางทีหลวงพ่อเคยแกล้งมันๆ
แต่ก่อนหลวงพ่อไม่ชอบกินผักหรอก
ตอนแก่กินได้คล่องแคล่ว กินเนื้อกินอะไรไม่ค่อยลง
ตอนยังหนุ่มๆ ไม่ชอบกินผักเท่าไร
วันหนึ่งก็ดัดสันดานตัวเอง เข้าไปโรงอาหาร
หูย ของชอบทั้งนั้นเลย อันนี้ก็ชอบๆๆ
ก็ไปหยิบจานผักสลัด 1 จาน บอกเอาอันนี้ล่ะ
แม่ค้าบอก ไหนเอามาราดน้ำสลัดก่อน
ไม่ต้องราด อร่อยเกินไป ลองกินผักเฉยๆ ดู ก็กินได้
ดัดสันดานมันบ้าง มันตะกละนัก แกล้งมันบ้าง
แต่ไม่ได้อดหรอก
ไม่ได้ปล่อยให้ท้องว่างแล้วเป็นโรคกระเพาะขึ้นมา
พยายามฝึกตัวเอง
มีสติคุ้มครองรักษาจิตใจของเราไปเรื่อย
เวลาโกรธขึ้นมา อยากด่า เห็นเลยใจมันด่าก่อน
ปากมันจะด่าทีหลัง
พอสติเราเร็ว เราเห็นใจมันจะอยากด่าแล้ว
มันไม่ออกทางปากแล้ว มันก็เลิกไป
ที่โมโหมันก็ดับไป ดูอย่างนี้เรื่อยๆ
หรือบางวัน เมื่อก่อนหลวงพ่อทำงานอยู่ในทำเนียบรัฐบาล เขาก็ทำสภาพแวดล้อมอะไรไว้สวยงาม บางวันถึงที่ทำงานแต่เช้าก็เดินดูดอกไม้ ดูต้นไม้มีนกมีอะไร มันมาเอง
นกเขาไม่ได้เลี้ยง ดู ใจมีความสุข
หน้าหนาวจะมีหมอกลง
กรุงเทพฯ มันไม่ได้แห้งแล้งกันดารเหมือนยุคนี้
เห็นแล้วนึกว่าหมอก ที่แท้ควันรถยนต์
ยุคนั้นมันยังมี เช้าๆ หน้าหนาวจะมีหมอกอวลๆ
ต้นไม้ก็สวย ดอกไม้มีน้ำค้างเกาะอยู่เป็นเม็ดๆ
สวย ใจมันชอบ
พอใจมันชอบปุ๊บ สติเรารู้เลย
ใจมันชอบแล้วราคะเกิดแล้ว
แล้วก็เห็นซ้อนลงไป หลงด้วย
เมื่อกี้นี้หลง ถึงได้ไปชอบ
หลวงพ่อรวมการปฏิบัติเข้ามาอยู่ในชีวิตจริงๆ
การที่เรามีสติคุ้มครองรักษาจิตอยู่
ศีลอัตโนมัติมันจะเกิดขึ้นเอง
เราจะไม่ทำชั่วทางกาย ทางวาจาหรอก
เพราะคนที่ทำชั่วทางกายทางวาจาได้
เพราะมันชั่วทางใจมาก่อน
ใจมันถูกกิเลสครอบงำมาก่อน
ถ้าเรามีสติรู้ทันใจตัวเอง กิเลสครอบงำใจไม่ได้
รับรองว่าไม่ชั่วทางกาย ทางวาจา
ค่อยๆ ฝึกตัวเอง
…
ถ้าใจเรามันสนใจ มันอยากพ้นทุกข์
มันจะพากเพียรปฏิบัติโดยไม่ต้องถูกใครเขาบังคับเคี่ยวเข็ญ
แล้วทุกวันหลวงพ่อก็แบ่งเวลาทำในรูปแบบ
นั่งสมาธิ เดินจงกรม ทำ ไม่ใช่ไม่ทำ
มีเวลาว่าง อย่างขึ้นรถเมล์ๆ แทนที่จะนั่งเรื่อยเปื่อยไป
แต่ก็มีบางวันนั่งเรื่อยเปื่อยเหมือนกัน
ขี้เกียจภาวนา มันเหนื่อยๆ
บางวัน เวลาขึ้นรถเมล์ได้ก็หายใจเข้าพุท หายใจออกโธ
จะนั่งหรือจะยืน ก็ภาวนาไปเรื่อยๆ
หายใจเข้าพุท หายใจออกโธไปเรื่อย ก็ทำสมาธิ
กลางวันกินข้าวเสร็จก็เดิน
จะเดินจงกรมอยู่ในที่ทำงาน คนเขาก็จะว่าบ้า
หลวงพ่อก็มีลูกเล่น เดินไปวัดใกล้ๆ ที่ทำงาน
อยู่ในทำเนียบข้ามคลองไป ก็จะเจอวัดโสมฯ
วัดโสมนัสวิหาร ไปอีกฝั่งหนึ่งผ่าน ก.พ. ไป
ก็จะมีวัดเบญจฯ เดินไป
กินข้าวเสร็จแล้วก็เดินไปวัดนั้นทีวัดนี้ทีไป เดินทำอะไร
คนก็ถามว่าเดินไปทำอะไรทุกวันๆ
ไปไหว้พระ เขาก็แค่ขำๆ
นี่ชอบไหว้พระ ไม่เป็นไร ยังพอรับได้
ถ้าบอกว่าที่เดิน เดินจงกรม มันว่าเราบ้าแน่นอนเลย
เพราะฉะนั้นเราไม่ต้องไปเดินให้มันรู้หรอก
เพราะในโลกมันมีแต่คนหลง
พอเราจะฝึกตัวเองไม่ให้หลง มันว่าเราบ้า หนักเข้าไปอีก
กินข้าวเสร็จก็เดินไปที่วัดโน้นวัดนี้
ไม่ได้ไปทำอะไรหรอก เดินจงกรมนั่นล่ะ
เดินมีสติไปเรื่อยๆ
เห็นร่างกายเดิน ใจเป็นคนดู รู้สึกๆ ไป
ไปถึงวัดก็ยกมือไหว้พระพุทธรูปในโบสถ์ทีหนึ่ง
แล้วก็เดินกลับแล้ว แค่นี้ก็ได้ปฏิบัติแล้ว
เพราะฉะนั้นหลวงพ่อเก็บเล็กเก็บน้อย
มีเวลานิดๆ หน่อยๆ ทำทั้งนั้น ภาวนา
ไปห้องน้ำไปอะไรก็ปฏิบัติ เก็บตลอด
เพราะใจมันเห็นว่าโลกไม่มีสาระแก่นสารอะไรหรอก
ใจมันรู้สึกลึกๆ ว่าทุกสิ่งที่เราพบ ทุกสิ่งที่เราเห็น
ทุกสิ่งที่เรามี มันเป็นของชั่วคราวทั้งหมดเลย
ถึงวันหนึ่งเราก็ต้องทิ้งตรงนี้ไป
ความรู้สึกอย่างนี้มันมีมาตั้งแต่เด็กแล้ว
อยู่ในบ้านของพ่อของแม่ บ้านเกิด มีพี่น้อง มีอะไรหลายคน ใจมันรู้สึกว่าต่อไปก็ไม่ได้อยู่ที่ตรงนี้ ต้องไปอยู่ที่อื่น
จะย้ายบ้านกี่ครั้งๆ ก็มีความรู้สึกอย่างนั้น
ไปซื้อบ้านแล้ว ก็ยังมีความรู้สึกว่าเดี๋ยววันหนึ่งเราก็ต้องไปอยู่ที่อื่น
ใจมันรู้สึกอย่างนี้อยู่ตลอด
มันรู้แล้ว มันไม่มีที่พึ่งที่อาศัยที่แท้จริงในโลก
ใจที่มันไม่อยากอยู่กับโลก มันก็มีความพากเพียร
ถามว่าใครบังคับให้ภาวนาหรือเปล่า
ไม่มี ไม่มีใครบังคับ …”
.
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
14 สิงหาคม 2565
อ่านธรรมบรรยายฉบับเต็มได้ที่ :
Photo by : Unsplash
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
