เสียงกรน เสียงครวญ หรือเสียงคราง
หลังจากที่ซื้อโซดามาจิบข้ามเวลาแล้วนั้น พอกลับถึงห้องข้าน้อยนั่งเอนตัวพิงหัวเตียง แล้วกุมกระป๋องโซดาสิงห์ที่เย็นเฉียบไว้ในมือ พลางเปิดช่องการ์ตูนที่กำลังจะฉายทอมแอนด์เจอรี่ แต่เมื่อเวลาผ่านไปอีกสักพัก เสียงเคาะประตูจากคนที่คิดว่าเราน่าจะรู้จักก็ดังขึ้น
ครั้นเลื่อนเปิดประตู ครูประจำชั้นก้าวขาเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนสดใสและคำถามที่ทำให้ต้องรำลึกนึกถึงการแข่งขันที่พี่งประสบพบมาไม่นานนี้ ซึ่งผมได้รับหน้าที่สาธยายเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง ทั้งช่วงที่กดดัน ทั้งจังหวะที่พลาด และความภูมิใจที่ได้ทดลองทำสิ่งใหม่ๆ อย่างเต็มที่
หลังจบการบรรยาย ครูเพียงพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยประโยคนึงด้วยน้ำเสียงปกติประมาณว่า "พวกเธอทำดีที่สุดแล้วนะ"
พูดคุยกับอีกสักพัก ก่อนกลับ ครูได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปพวกเราสามคน โดยไม่ลืมใส่ฟิลลิ่งความกวนที่มีอยู่ในจิตใต้สำนักทั้งตัวลูกศิษย์และอาจารย์ จากนั้นอีกไม่นาน รูปก็ถูกส่งลงในเมสซิจของห้อง แน่นอนอยู่แล้วว่าเหล่าเพื่อนๆทั้งหลายต่างไม่พลาดที่จะเข้ามาคอมเมนต์แบบขำ ๆ ประมาณว่า "ครูจะทำอะไรก็ทำเหอะ"
ต่อจากนั้นเมื่อครูออกไปได้สักพัก เด็กหนุ่มทั้งสองมีความคิดที่ว่า คงเป็นอันจบการมาเยี่ยมเยือนแกแล้ว แต่ดันผิดความคาดหมาย เพราะครูกลับมาอีกครั้งพร้อมของฝากที่ติดไม้ติดมือจากโต๊ะอาหารหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ แต่ถือว่าเป็นขนมกินเล่นที่มีประโยชน์และอาหร่อยด้วย อย่างเช่น ปลาหมึกย่าง เป็นต้น
ขณะที่กำลังจะเปิดประตูเพื่อจะรับของจากครู จู่ ๆ กลอนประตูก็เกิดอาการงอแงขึ้นมา คล้ายกับว่ามันไม่อยากให้พวกเราได้ลิ้มรสของอาหร่อย เด็กหนุ่มทั้งสองคนพยายามเปิดสุดแรง ทั้งหมุนลูกบิด ลองดึง ลองดัน แต่ไม่ว่าจะทำยังไง ประตูก็ยังคงแน่นสนิท ราวกับมีพลังลึกลับบางอย่างคอยขัดขวางอยู่ตลอดเวลา
เวลาที่ผ่านไปทุกวินาทีเต็มไปด้วยความลุ้นระทึก ครูที่ยืนอยู่หน้าห้องก็เริ่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินจากไป ซี่งหลังจากครูเดินออกไปได้ไม่นาน พอลองเปิดประตูอีกครั้ง ประตูกลับเปิดออกอย่างง่ายดายเสียอย่างนั้น
พอเวลานั้นผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ เสียงเคาะประตูกลับดังขึ้นอีกครั้ง โดยครานี้ไม่ใช่ครูที่ส่งอาหาร แต่เป็นครูที่ร่วมเดินทางมากลับพวกเราตั้งแต่เมืองกรุง ซึ่งสภาพของครูมันดูไม่ต่างจากคนเมาที่หมดสภาพ
ครั้นเชื้อเชิญให้ครูเดินเข้าห้อง แกก็มุ่งหน้าสู่เตียงและล้มตัวลงนอนทันที
แล้วอีกไม่กี่นาที เสียงครางที่แสนจะประหลาดก็ดังขึ้นจากบริเวณที่ครูกำลังนอนอยู่ โดยเสียงนั้นทำให้เด็กหนุ่มทั้งสองนั้นสะดุ้ง แล้วรีบมุ่งเข้าไปมุดตรงใต้เตียงอย่างไม่ทันตั้งตัว
ทั้งคู่จับจ้องสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความระมัดระวัง คล้ายกับกำลังเฝ้าดูหมีแพนด้าที่สวนสัตว์เชียงใหม่ว่ามันจะขยับตัวอย่างไร ซึ่งเสียงครางที่ได้ฟังนั้น มันดูคล้ายกับเสียงแม่เสือสาวอย่างไงอย่างงั้น
โดยระหว่างที่เฝ้าดูครูอยู่นั้น วายุซึ่งอันศิษย์อันเป็นที่รัก กระซิบข้างหูผมว่า "หากมีอะไรเกิดขึ้น คำว่าครูกับนักเรียนอาจเปลี่ยนไปในทันควัน"
แต่ทุกอย่างก็เป็นเพียงแค่ความคิด เพราะอีกชั่วครู่ครูก็ตื่นขึ้น แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำอยู่อีกครู่หนึ่ง ก่อนจะออกมาแล้วเอ่ยกับนักเรียนว่า "เดี๋ยวครูจะไปนอนที่ห้องผอ.นะ"
พอได้ยินประโยคนั้น เด็กหนุ่มทั้งสองรู้สึกโล่งใจเป็นที่สุด เพราะถ้าหากครูยังครางอยู่แบบนี้โดยไม่ยอมไปไหน คืนนี้พวกเราคงไม่ได้หลับไม่ได้นอนอย่างเป็นแน่
.
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
