16 มี.ค. เวลา 22:55 • ท่องเที่ยว

ปิ๊กบ้าน 0.2

พอเดินกลับห้อง สายตาก็ชำเลืองเห็น "ครูอันประเสริฐ" นอนอยู่ในสภาพไม่ต่างจากหลินฮุ่ยที่นอนแอ้งแม้ง กินใบไผ่ รอให้ผู้คนมาชื่นชมความน่ารักของตัวเขา
ครั้นผมกับครูได้ปะหน้ากัน แกก็เอ่ยประโยคนึงขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะอันแสนเบา ประมาณ(ที่จำได้)ว่า "เรามาถึงทะเลแล้ว ถ้ายังไม่ได้ไปสัมผัสกับน้ำทะเลก่อนกลับ ก็เหมือนกับว่ายังมาไม่ถึงทะเลนะจ๊ะ"
ซึ่งด้วยความที่ข้าน้อยเติบโตมากับสุภาษิตที่ครูมักพร่ำสอนอยู่บ่อยครั้งว่า "เดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัด" ด้วยเหตุนี้จึงทำตามโดยไม่มีความลังเล
แต่ถ้าหากไม่อยากอ้อมค้อม ก็อยากจะเขียนเอาไว้ว่า "พอดีก็อยากจะไปเหยียบเลก่อนกลับอยู่แล้ว ซึ่งพึ่งวางแผนการณ์กับเพื่อนตัวกลมเมื่อกี้ว่า อีกชั่วครู่สักห้านาทีก็จะออกไปเดินสูดกลิ่นสายลมที่พัดโชยเข้ามาที่หาดทราย แล้วจากนั้นก็เดินไปให้เท้าจุ่มน้ำทะเลที่แสนเค็มก่อนจะเดินต่อไป
ความรู้สึกในตอนนั้น เมื่อเท้าได้สัมผัสกับเนื้อทรายในยามเช้า ความอบอุ่นมันแผ่ซ่านอย่างบอกไม่ถูก ทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวดูชัดเจนยิ่งขึ้น ดั่งสายลมและแสงแดดที่ช่วยขับไล่ความมืดดำของราตรี
พอเดินไปอีกสักพัก สายตาก็เหลือบไปเห็นเปลญวนที่ผูกไว้ในศาลากลางหาดทรายอันขาวสะอาด ซึ่งเหมือนอยากจะเชื้อเชิญให้ฉันเอนกายลงบนนั้น เพื่อให้ดื่มด่ำกับบรรยากาศของหาดทราย สายลม ที่ไม่มีคารมของสองเรา
ทว่านั่งไปสักประเดี๋ยว ก็นึกขึ้นได้ว่า "เราต้องรีบเร่งที่จะเตรียมตัวออกเดินทางกลับบ้าน" เพราะรถที่จะไปรับไปส่งที่ท่ารถนั้น จะมาถึงประมาณแปดโมงกว่าๆ ซึ่งตอนนี้เวลามันล่วงเลยไปถึงเจ็ดโมงยี่สิบแล้ว ดังนั้น จึงพยายามจะลุกขึ้นจากเปลให้ได้ แต่ความที่ข้อเข่าไม่ค่อยจะดี บวกกับความอ่อนแรงและอ่อนล้าจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้การขยับตัวเป็นไปได้ยากลำบาก
แต่เพื่อนอันประเสริฐก็มองอย่างไม่มีใยดี มิหนำซ้ำพอจะลุกขึ้นมาได้ มันยังออกแรงผลักเบาๆ ให้กลับลงไปนั่งบนเปลเฉกเช่นเดิม ราวกับไม่ต้องการให้ขยับไปไหนทั้งสิ้น
แน่นอนว่า "แค้นนี้ต้องได้รับการชำระ" ผมจึงออกกลอุบายชวนมันไปเดินเล่นริมทะเล เพราะหวังไว้ว่า จะผลักให้ร่างกายโดนน้ำสักนิดก่อนจะกลับ แต่ดูเหมือนเพื่อนตัวแสบจะรู้ทันแผนการ จึงถอยหนีพลางเอ่ยว่า “เสื้อไม่มีจะเปลี่ยนแล้วโว้ยยย ”
ซึ่งได้ยินเช่นนั้น ศึกครั้งนี้จึงต้องยอมสงบลงแต่โดยดี แล้วพวกเราก็เดินกลับห้องเพื่อเก็บผ้าเก็บผ่อน ก่อนออกเดินทางกลับสู่บ้านอันแสนไกลโพ้น
.
โฆษณา